Πάμε εκεί που κοιτάμε

Τα όσα έγιναν το βράδυ της 17ης Μαΐου στο “Απ. Νικολαΐδης” είναι μια ωραία αφορμή για να κάνω μια “σούμα” με ωραία μότο που είναι βγαλμένα από τη ζωή και ήρθαν στο προσκήνιο.

Το πρώτο, που αφορά εντελώς προσωπική κατάσταση είναι το “ό τανο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεόςξεκαρδίζεται στα γέλια”.

Έκανα σχέδια, να τελειώσει το παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τον ΠΑΟΚ για να δω ήρεμα και ήσυχα το Θέλτα – Ρεάλ, με την ελπίδα να πανηγυρίσω τη νίκη – μισό τίτλο. Τελικά κατέληξα να παρακολουθώ κλεφτά το ματς στο “Μπαλαΐδος” και μάλιστα μέσω ιντερνετ, από στοιχηματική ιστοσελίδα.

ΜΕ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ...

Το επόμενο μότο, για να περάσουμε και στα του αγώνα, ή μάλλον, στα όσα έγιναν στο “Απ. Νικλαΐδης” διότι είδαμε 54 λεπτά ματς και 154 λεπτά διάφορα άλλα, είναι αυτό που μου έμαθαν σε ένα από τα πρώτα μαθήματα οδήγησης μηχανής, και αφορούσε το τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να μπαίνω στις στροφές. “Αν δεν κοιτάς εκείπου θεςνα πας, θα πας εκείπου κοιτάς” μου έλεγε ο δάσκαλος.

Και φυσικά είχε δίκιο. Έτσι πορεύεται το Ελληνικό ποδόσφαιρο τελευταία. Αλλού θέλει να πάει, αλλού κοιτάει και φυσικά πηγαίνει εκεί που κοιτάει.Πριν από δέκα ημέρες, με είχαν πιάσει τα.... “ποδοσφαιροϋπαρξιακά” μου και είχαν κάποιες απορίες – τοποθετήσεις. “Τα μεθεόρτια της κατάκτησης του κυπέλλου Ελλάδος ολοκληρώθηκαν, και πάμε για τα πλέι οφ. Μάλλον, πάμε για πλέι οφ ως έχει, με ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκό ΑΕΚ και Πανιώνιο. Το αντέχουμε; Μια χαρά το αντέχουμε. Και οι ομάδες το αντέχουν, και οι οπαδοί το αντέχουν, οι δημοσιογράφοι αντέχουν δεν αντέχουν είναι εκεί και καταγράφουν.

ΟΚ, το ποδόσφαιρο δεν αντέχει, αλλά όχι πως το ρώτησε κανείς”. Παραθέτω το συγκεκριμένο κομμάτι από το κείμενο της 8ης Μαΐου όχι για να το παίξω δικαιωμένος. Άλλωστε, ούτε καμιά βαθυστόχαστη ανάλυση έγινε, ούτε μαντικές ικανότητες έχω. Τι στα κομμάτια, αφού φαινόταν ότι έρχεται, και το βλέπανε αλλά όλοι όσοι είναι “εντός” ποδοσφαίρου και ασχολούνται με αυτό.

Όσο, λοιπόν, κοιτάμε το τι έγινε τότε, και τι έκανε ο τάδες σε αυτή τη περίπτωση, και η συζήτηση συνεχίζεται με το “ναι αλλά εμείς πάθαμε αυτό” και το “όταν όμως και εμείς πήγαμε εκεί και έγινε αυτό”, ξέρετε τι συμβαίνει; Με μαθηματική ακρίβεια, πάμε εκεί που κοιτάμε και όχι εκεί που λέμε ότι θέλουμε να πάμε.

ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ

Θα περάσω τώρα στο “αντιεμπορικό” κομμάτι του αγώνα ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον ΠΑΟΚ, δηλαδή στο αγωνιστικό. Οι παίκτες του Παναθηναϊκού και του ΠΑΟΚ μπήκαν στο γήπεδο έχοντας στο μυαλό τους μόνο τα όσα είχαν γίνει στα μεταξύ τους παιχνίδια, τίποτε άλλο. Εκατό – μηδέν, και δε μου το βγάζει κανείς από το μυαλό. Και όλο αυτό βγήκε στο παιχνίδι.

Όλοι είχαν “σηκωμένα μανίκια για καβγά”. Ο ΠΑΟΚ δέχθηκε για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι γκολ στο 10' και μετά είπε να εμφανιστεί στον αγωνιστικό χώρο. Και για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι έδειξε να έχει απορυθμιστεί, να έχει χάσει τις δομές του. Είχε κατοχή της μπάλας, κάτι αναμενόμενο με βάση την αριθμητική ανισορροπία μετά την αποβολή για τον Παναθηναϊκό, αλλά είχε ελάχιστες τελικές σε σχέση με την κατοχή που είχε.

O Ίβιτς άλλαξε το αρχικό σχήμα κατά 6/11 σε μια προσπάθεια διαχείρισης του ρόστερ και ο Παναθηναϊκός φαινόταν τακτικά πιο συνεπής από τον ΠΑΟΚ.

ΕΧΕΙ ΜΠΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ

Και κάτι τελευταίο. Η συζήτηση για την διαιτησία έχει μπει, ή μάλλον έχει φωλιάσει στα αποδυτήρια, και δεν πρόκειται να βγει, τέλος. Και φυσικά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για το οτιδήποτε, αλλά διαπίστωση καθώς με αυτό πρέπει να πορευτούμε μέχρι τέλους.

Και θα πρέπει να βρεθεί τρόπος να τραβηχτούν αυτιά. Πέντρο Ενρίκε και Ουάρντα έχουν μεγάλα θέματα. Ο πρώτος έχει κίτρινη κάρτα στο ματς και παίζει σα να ψάχνει την δεύτερη, και ο δεύτερος έχει αποβληθεί και ξαφνικά πετάγεται από το πουθενά και αρχίσει χειρονομίες στην κερκίδα. Και δε με νοιάζει καθόλου αν νιώθει αδικημένος από την αποβολή του.

Δε κατάλαβα; Υπάρχει κάπου γραμμένα οτι το αίσθημα της αδικίας σου δίνει δικαιώματα; Αν είναι ο προπονητής να αναγκάζεται να κάνει διαχείριση με γνώμονα ότι κάποιοι παίκτες του είναι πρώτοι υποψήφιοι για κάρτες και ότι κάποιοι άλλοι είναι “μανούλες” στο να “μιλάνε” με την κερκίδα, πάει...

Και μη μου αρχίσει κανείς τα “δε θέλουμε καλά παιδιά στις ομάδες μας για να κερδίσουν” διότι στο κάτω – κάτω της γραφής, υπάρχουν και “κακά” παιδιά που είναι “κακά” με τέτοιο τρόπο που δεν ζημιώνουν την ομάδα τους.