Γκάλης ο θεός, Γκάλης ισχυρός!

Ο Νίκος Γκάλης ευεργέτησε τη χώρα που λέγεται Ελλάδα. Με την αύρα και τον απίστευτο επαγγελματισμό έφτασε τον ελληνικό αθλητισμό σε άλλα επίπεδα. Η είσοδός του στη Μέκκα του μπάσκετ, έστω και αν καθυστέρησε, αποτελεί τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Γράφει ο Νίκος Γιαννόπουλος.

Γκάλης ο θεός, Γκάλης ισχυρός!
ACTION IMAGES PRESS AGENCY

Μέσα δεκαετίας 90. Στο σπίτι, Κυριακή απόγευμα βλέπουμε, κλασικά, μπάσκετ. Παιχνίδι μικρομεσαίων ομάδων, χωρίς μεγάλες εντάσεις. Ο ανυποψίαστος παππούς μπαίνει στο σαλόνι, παρατηρεί τι έχει το "κουτί" και αναφωνεί: "Μα καλά, πάλι Γκάλη βλέπετε;". Ο συγχωρεμένος, όποτε η τηλεόραση είχε προγραμματισμένο παιχνίδι μπάσκετ, νόμιζε ότι έπαιζε ΠΑΝΤΑ ο Γκάλης. Δεν ήξερε, χωριάτης άνθρωπος και πολύ ηλικιωμένος, άλλον αθλητή, μόνο ΑΥΤΟΝ. Και στο δικό του μυαλό όλοι οι παίκτες ήταν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ο Γκάλης.

Η προίκα, η πανάκριβη κληρονομιά που αφήνει στον ελληνικό αθλητισμό ο μεγάλος Νικ είναι ακριβώς αυτή. Το παράδειγμά του μπορεί να εμπνεύσει μικρά παιδιά που δεν ήταν ποτέ αγωνιζόμενο, μεγάλους ανθρώπους που δεν έχουν κατά τα άλλα ιδέα από αθλητισμό, γυναίκες και άνδρες, πλούσιους και φτωχούς, Ελληνες και μετανάστες. Με άλλα λόγια ο Γκάλης την Ελλάδα την ΕΝΩΣΕ και ήταν ίσως ο πρώτος άνθρωπος που κατάφερε κάτι τέτοιο στη σύγχρονη νεοελληνική ιστορία.

Υπό αυτή την έννοια η είσοδος του σπουδαιότερου Ελληνα παίκτη όλων των εποχών (και του πιο επιδραστικού εννοείται) στο Hall of Fame του αμερικάνικου μπάσκετ, στην ελίτ δηλαδή του αθλήματος διαχρονικά, αντανακλά και στη χώρα. Στα 60 του πλέον, ο Γκάλης εξακολουθεί να προσφέρει στην Ελλάδα πανάκριβες υπηρεσίες, σε χρόνια μάλιστα που η χώρα περνά δύσκολα και έχει μεγάλη ανάγκη έναν καλό λόγο απ' όπου αυτός και αν προέρχεται.

Η επιλογή θα έλεγε κανείς ότι καθυστέρησε κιόλας. Τα κατορθώματα του Νικ τον είχαν κάνει γνωστό στα πέρατα του κόσμου από τη δεκαετία του 80 και στις ΗΠΑ, που έτσι και αλλιώς τον γνώριζαν (άλλωστε μπασκετικό προϊόν των ΗΠΑ είναι ο Γκάλης), το όνομά του παρουσιάστηκε πολλές φορές ως υποψήφιο για να διαβεί τις πύλες του hall of fame.

ΤΟ ΓΚΑΛΟΣΗΜΟ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ

Ο Νικ βέβαια δεν είχε αγωνιστεί στο ΝΒΑ και αυτό αποτελούσε ένα κάποιο μειονέκτημα. Ηταν όμως παράλληλα σαφές ότι από τους παίκτες που δεν έτυχε να τους βγάλει ο επαγγελματικός τους δρόμος στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου αυτός ήταν μακράν ο καλύτερος, τουλάχιστον για τα τελευταία 30 χρόνια. Αλλωστε, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, το ταλέντο του Νίκου ... Γεωργαλή μάλλον χαραμίστηκε στα ευρωπαϊκά σύνορα.

Αν και κοντός μπασκετικά, μόλις 1.83, το άλμα του, η έφεσή του στο σκοράρισμα, η ταχύτητά του και ο απίστευτος επαγγελματισμός του θα μπορούσαν εύκολα να του εξασφαλίσουν μία θέση στο ΝΒΑ ακόμα και στην εξόχως ανταγωνιστική δεκαετία του 80. Any way που θα έλεγε και ο ίδιος, το σκέφτηκε διαφορετικά, επηρεάστηκε και συναισθηματικά από το συνεχές πρέσινγκ του Αρη (κυρίως) και η μοίρα τον έφερε να παίξει μπάσκετ στην Ελλάδα. Η καλή μας, η εξαίσια αυτή μοίρα.

Κάποτε ο σπουδαίος Φάνης Χριστοδούλου είπε, σοφά σκεπτόμενος, ότι όσοι ασχολούνται με το μπάσκετ στην Ελλάδα θα πρέπει να πληρώνουν... Γκαλόσημο. Αυτό ισχύει εις τη.. .νιοστή για όλους τους Ελληνες αθλητικούς δημοσιογράφους που μπήκαν στο επάγγελμα από το 1987. Ο άνθρωπος με τα κατορθώματά του και με την αύρα του, δημιούργησε πολύ απλά θέσεις εργασίας σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιοφωνικούς σταθμούς και τηλεοπτικά κανάλια.

Του οφείλουμε το ευ ζην μας, το ότι ακόμα και τώρα, εν έτει 2017, έρχεται μία μπουκιά ψωμί στο τραπέζι μας. Η επιρροή του στον ελληνικό αθλητισμό, άρα και στην ελληνική αθλητική δημοσιογραφία, είναι τέτοια που πραγματικά απορεί κανείς πως δεν έχει θεσπιστεί ένα βραβείο στο όνομά του και ας είναι ακόμα εν ζωή ο μεγάλος σταρ (και μακάρι να είναι ο άνθρωπος για πολλά χρόνια ακόμη).

Ακούστηκαν πολλά μετά το τέλος της καριέρας του. Για το χαρακτήρα του, που όντως είναι δύσκολος, για τον εγωισμό του, για τις προβληματικές σχέσεις του με το χώρο που υπηρέτησε επαγγελματικά. Αδιάφορα πράγματα αυτά για τον κόσμο και ειδικά για τους ανθρώπους που μεγάλωσαν τη δεκαετία του 80 με τις αφίσες του στα δωμάτιά τους. Ο Γκάλης ήταν, είναι και θα είναι θρησκεία. Και ο θεός, σε κάθε θρησκεία, δεν κρίνεται!

News 24/7

24MEDIA NETWORK