Euro 2004: Το hangover της ζωής μας

Που πήγαν, λοιπόν, όλα αυτά τα εκατομμύρια φιλάθλων που ξεχύθηκαν στους δρόμους το βράδυ της 4ης Ιουλίου; Πού πήγε όλος αυτός ο κόσμος που χοροπηδούσε από χαρά για το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό θαύμα;

Πάντα αυτό ως επιμύθιο κάθε κουβέντας για το έπος του 2004. Πάντα αυτό ως ερώτημα κάθε φορά που θυμόμαστε το πάρτι εκείνη την καλοκαιρινή ημέρα της 4ης Ιουλίου. Γιατί, στην τελική, πάρτι ήταν. Ως τέτοιο αντιμετωπίστηκε.

Σαν του Λουκιανού στη Βουλιαγμένη. Σε μια Ελλάδα ανέμελη που φάνταζε ως το κέντρο του κόσμου. Σε μία χώρα που τα προβλήματα δεν είχαν κάνει την εμφάνισή τους. Στην Ελλάδα των διακοποδανείων και της ξεγνοιασιάς.

Αυτό ήταν η επιτυχία της Εθνικής στην Πορτογαλία πριν από 13 χρόνια. Αφήστε τα παραμύθια για ένα καλύτερο ποδόσφαιρο. Τίποτα δεν θα άλλαζε, το ξέραμε όλοι. Απλά γίναμε ρομαντικοί. Για λίγα 24ωρα, όσο κράτησε το γλέντι για την κατάκτηση του Euro.

Το πάρτι για ένα καλύτερο ελληνικό ποδόσφαιρο μετατράπηκε σε πάρτι του Πίτερ Σέλερς. Οι γκαφατζήδες πάντα επιβιώνουν. Ηταν ένα reunion της ανεμελιάς, ένα hangover που θέλαμε να ρουφήξουμε και την τελευταία σταγόνα. Μία ξέφρενη νύχτα που σου φέρνει ένα πρωινό με πονοκέφαλο και κενά μνήμης.

Οπως λέει και ο αείμνηστος Κηλαηδόνης:

Θέλω ένα βράδυ να κάνω ένα πάρτι

πάρτι από εκείνα τα παλιά

και να καλέσω σε εκείνο το πάρτιν

α 'ρθουν τα πιο καλά παιδιά

Φτάνει πια με τα μνημόσυνα για το καλύτερο ποδόσφαιρο που δεν ήρθε και την χαμένη ευκαιρία.

Φτάνει πια με τα κροκοδείλια δάκρυα για το πως δεν εκμεταλλευτήκαμε την ευκαιρία του 2004. Δεν ήταν ευκαιρία, ήταν πρόσκληση σε πάρτι. Από τον Αντώνη, τον Γιούρκα, τον Τραϊανό, τον Γιώργο, τον Αγγελο. Ηταν μία πενταήμερη των προμνημονιακών μας χρόνων. Το μπουγέλο όταν έκλειναν τα σχολεία. Οι πρώτες διακοπές χωρίς τους γονείς.

Γιο, χο, χο, γιο, χο, χοσ’ ένα βαθύ μπουντρούμι

Γιο, χο, χο, γιο, χο, χομ’ ένα μπουκάλι ρούμι

Το ρούμι το ήπιαμε. Μας έμεινε το μπουντρούμι.