Να βγει ο Αλαφούζος μπροστά και να μιλήσει

"Βρε λες;" Αυτό ήταν που ακούστηκε από τα χείλη και των δύο "στρατοπέδων". Αυτοί που δεν θέλουν να ακούνε το όνομα της οικογένειας και αυτοί που ζουν για τη στιγμή που θα επιστρέψουν καβάλα στ' άσπρο άλογο.

Για τον Παναθηναϊκό μιλάμε. Το σύλλογο που ποτίζει σχεδόν καθημερινά την εσωστρέφειά του. Τώρα ειδικά που μπροστά του έχει τον πρώτο "τελικό" πριν από τον... τελικό. "Αυτά μόνο στον Παναθηναϊκό γίνονται" έλεγε κάποτε ένας φίλος και ο σύλλογος τον δικαιώνει σε κάθε ευκαιρία.

ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ ΝΑ ΧΑΛΑΣΕΙ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

Αγωνιστικά τα πράγματα πάνε μια χαρά. Και νίκες στα ντέρμπι και νίκη επί του ΠΑΟΚ στον πρώτο ημιτελικό και ένας επικείμενος τελικός κυπέλλου, υγεία στον πάγκο, όλα καλά. Ξάφνου μία Παιανία, ένας Μαυροκουκουλάκης και μία είδηση περί απλήρωτων παικτών έρχονται να τα τινάξουν όλα στον αέρα. Και να το τρίλεπτο της αποδοκιμασίας από τους οργανωμένους κατά της οικογενείας. Σαν το τρίλεπτο του Ζάχου Χατζηφωτίου.

Δεν ξέρω αν το έχει πάρει χαμπάρι ο κόσμος -όλος ακόμα κι αυτός που δεν θέλει επιστροφή στο παρελθόν- αλλά οι "πράσινοι" βγάζουν αγωνιστική υγεία στην πιο κρίσιμη καμπή. Εκεί που χρειαζόταν. Εκεί που έπρεπε να πατηθεί το κουμπί και ο Παναθηναϊκός να φορτσάρει για να κατακτήσει τον τίτλο που του έμεινε.

Αλλά είπαμε. Εσωστρέφεια. Γκρίνια, μεμψιμοιρία και μπάχαλο από το πουθενά. Οκ, μπάχαλο όχι ακόμα. Δεν έχει φτάσει σε αυτό το σημείο, αλλά αν συνεχιστεί η κατάσταση, κάπου εκεί θα καταλήξει το όλο πράγμα.

Ο ΑΛΑΦΟΥΖΟΣ ΕΧΕΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ

Και σε αυτό έχει ευθύνη ο Γιάννης Αλαφούζος. "Πάλι με αυτόν τα βάζεις;", ίσως αναρωτηθούν πολλοί. Δεν τα βάζω με κανέναν. Αναφέρομαι στο αυτονόητο. Να βγει να ενημερώσει. Ναι, τώρα που είναι τα δύσκολα. Να βγει και να πει δυο κουβέντες. Είτε να καθησυχάσει αυτούς που ετοιμάζονται για νέο συλλαλητήριο είτε αυτούς που ζουν με το ερώτημα του Σπύρου Παπαδόπουλου. Τι έγινε, ρε παιδιά;

Εννοείται πως δεν έχουν λυθεί τα προβλήματα του συλλόγου επειδή ο Παναθηναϊκός με Ουζουνίδη και Λυμπερόπουλο μπήκε στις σωστές ράγες. Το αύριο συνεχίζει να ταλαιπωρεί τον κόσμο. Ίσως και τον ίδιο τον Γιάννη Αλαφούζο που μπορεί να έφτασε στο αμήν. Μπορεί ο άνθρωπος να είπε "ως εδώ". Να φέρνει μπροστά τον Μαυροκουκουλάκη για να φύγει σιγά-σιγά από τα της "πράσινης" καθημερινότητας.

Να βγει, όμως, να πει κάτι. Να βάλει ένα στοπ στη διχόνοια στις εξέδρες (αυτό που έγινε με τον Ατρόμητο έχει ξαναγίνει και θα ξαναγίνει), να μιλήσει για το σήμερα, να αναφερθεί στο αύριο και να αποκαλύψει τις προθέσεις του.

Αυτά τα περί ΣΚΑΪ τα ακούω βερεσέ. Τι είναι ο ΣΚΑΪ δηλαδή που τον εμποδίζει να ασχολείται ενεργά με την ΠΑΕ; Με το φτωχό μου το μυαλό δεν μπορώ να το καταλάβω. Και επειδή, πιθανότατα, κάνω λάθος γιατί δεν ξέρω, κάτι άλλο κρύβεται από πίσω.

ΜΗ ΓΙΝΕΙ Ό,ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΤΟ '14

Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, είναι δύο βήματα από το να κλείσει τη χρονιά με τίτλο. Ένα στην Τούμπα αυτή την εβδομάδα και ένα στον τελικό. Αν είναι να κατακτήσει την κούπα και στη συνέχεια να τη ρίξει από το γκρεμό, δεν χρειάζεται να το ζήσουν ξανά αυτό το έργο οι φίλαθλοί του. Και το '14 πήρε κύπελλο και στη συνέχεια αντί να βγει στην επιφάνεια, τον πήρε ο παγωμένος βυθός. Σαν τον Ντι Κάπριο στον Τιτανικό ένα πράμα.

Είναι κατόρθωμα να παίζεις με τον Ατρόμητο, να έχεις το λιγότερο ενδιαφέρον -βάσει των άλλων κρισιμότερων αγώνων- να κερδίζεις και τελικά να "κλέβεις" την παράσταση επειδή η εξέδρα του "Απόστολος Νικολαϊδης" έγινε ξανά πεδίο των "μαχών". Από εσωστρέφεια χόρτασε ο κόσμος. Κάποιος να γυρίσει τη σελίδα.