Αναστασία Κωστάκη στο Contra.gr: Το είδωλο Γκάλης, το άλμα στις ΗΠΑ και ο Παναθηναϊκός

Η καριέρα της είναι γεμάτη εμπειρίες, ταξίδια και πολύ μπάσκετ. Ο λόγος για την Αναστασία Κωστάκη, η οποία μετά από ένα μικρό διάστημα αποχής και την επιστροφή της στον Παναθηναϊκό αγωνίζεται φέτος στον Αθηναϊκό. Η 36χρονη πλέι μέικερ μιλά στο Contra.gr για το ξεκίνημά της, την εμπειρία της στην Αμερική ως η πρώτη Ελληνίδα που αγωνίστηκε στο NBA, και την συνεργασία της με τους "πράσινους" που είχε... part 1 και part 2.

Το Ευρωμπάσκετ του 87' και ο Γκάλης

Το ξεκίνημά της είναι λίγο πολύ γνωστό. Η Εθνική στο Ευρωμπάσκετ του 1987 και ο Νίκος Γκάλης δεν άφησαν ασυγκίνητο κανέναν, μικρό ή μεγάλο εκείνη την εποχή. Το ίδιο συνέβη και με την Αναστασία.

"Το 1987 ήμουν εννιά και είδα την Εθνική, όπως όλα τα πιτσιρίκια τότε φαντάζομαι και έτσι ξεκίνησα το μπάσκετ. Είχα και έναν γυμναστή που με παρότρυνε. Είδα Γκάλη κι έπαθα πανικό. Ο Γκάλης είναι είδωλο και χωρίς να το ξέρει θα τον ευχαριστώ πάντα.

Για μένα είναι ο καλύτερος αθλητής που έχει περάσει από εδώ και έδωσε στο άθλημα την αξία που έχει πάρει. Είναι και πρότυπο αθλητή. Υπάρχει φυσικά και η εποχή πριν από τον Γκάλη, αλλά εγώ αυτή την εποχή έζησα που το άθλημα είχε άνθιση".

Το ΔΑΣΑΛ αποτέλεσε την αφετηρία της. Το 2002 ανοίγουν νέοι ορίζοντες για την Αναστασία, η οποία φεύγει για την Ευρώπη, όπου παραμένει μέχρι το 2006.

"Έφυγα από την Ελλάδα το 2002, πήγα Γαλλία και μέχρι το 2006 ήμουν Γαλλία, Ιταλία. Και μετά ήρθε η Αμερική. Εγώ ήμουν σίγουρη ότι θα το κάνω. Το είχα δηλώσει όταν ήμουν 19 και με κορόιδευαν. Είμαι... τρελοκομείο. Είχα προσπαθήσει ξανά αλλά το 2006 πήγα με κανονικό συμβόλαιο.

Είχα δοκιμαστεί ξανά το 2001 στο Κλίβελαντ. Έκανα όλο το camp, συμμετείχα στην προετοιμασία και κόπηκα την τελευταία ημέρα. Ήταν πολύ σημαντικό για την ηλικία μου γιατί πήγα εκεί χωρίς τίποτα, χωρίς draft. Μετά ξαναπροσπάθησα το 2004, στο Κονέκτικατ, αλλά εκεί είχα έναν τραυματισμό στον αυχένα και γύρισα... πακέτο πίσω. Το ίδιο καλοκαίρι έπαιξα στους Ολυμπιακούς Αγώνες και με το που τελείωσαν οι Ολυμπιακοί είχα πρόταση από τον προπονητή του Χιούστον που ήταν και ο προπονητής της εθνικής Αμερικής. Η ομάδα μου ζήτησε να υπογράψω διετές συμβόλαιο. Δεν έπαιξα το 2005 γιατί είχα έναν τραυματισμό, έπαθα κάταγμα στην κνήμη, οπότε όλο το καλοκαίρι ήμουν εκτός και πήγα το 2006".

Μια Ελληνίδα στο WNBA

Το 2006 γίνεται η πρώτη Ελληνίδα που καταφέρνει κάτι τεράστιο. Για πρώτη φορά η χώρα μας εκπροσωπείται στο WNBA, καθώς η 28χρονη τότε Αναστασία υπογράφει συμβόλαιο με μία από τις κορυφαίες ομάδες της εποχής στην Αμερική, τους Χιούστον Κόμετς.

"Σαν εμπειρία ήταν μοναδική. Ήμουν η πρώτη Ελληνίδα που το έκανε. Ήταν το όνειρό μου και για να το πετύχω έκανα πολύ προπόνηση. Για να μπεις σε αυτό το πρωτάθλημα πρέπει να είσαι αθλητής 100%. Αλλιώς δεν γίνεται να παίξεις εκεί. Θα σε φάνε λάχανο. Σε αυτό το κομμάτι με βοήθησε πολύ ένας γυμναστής που είχα γνωρίσει στο εξωτερικό, ο Tibius Darron και μου έκανε όλη την προετοιμασία για να πάω Αμερική. Αυτός με βοήθησε σε ό,τι αφορά την φυσική κατάσταση. Είχα κάνει το χειρουργείο το 2005 και ήταν δύσκολα τα πράγματα.

Στην Αμερική έπαιξα σε μια από τις πιο ιστορικές ομάδες, δυστυχώς τώρα δεν υπάρχει, διαλύθηκε. Όταν πήγα εγώ όμως ήταν η ομάδα που είχε πάρει συνεχόμενα πρωταθλήματα. Είχα σπουδαίες συμπαίκτριες, την Tina Thompson, την Sheryl Swoopes, την Dawn Staley. Μπορεί να ήταν και οι πιο σπουδαίες μπασκετμπολίστριες όλων των εποχών. Έχουν μπει όλες hall of fame. Η μία από αυτές είχε σηκώσει τη σημαία της αποστολής της Αμερικής στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οπότε ήταν τεράστια εμπειρία γιατί είχα δίπλα μου τεράστιες προσωπικότητες.

Στην αρχή δεν ήταν καθόλου εύκολο γιατί ήμουν η μόνη Ευρωπαία στην ομάδα. Έχουν διαφορετική νοοτροπία. Μου πήρε λίγο χρόνο να προσαρμοστώ. Αλλά είχαμε ωραία συνεργασία και μου άρεσε πολύ και η οργάνωση. Το πρωτάθλημα είναι σαν το αντρικό, παίζουμε στα ίδια γήπεδα, κάνουμε τα ίδια πράγματα".

Η αντιμετώπισή της στην Ελλάδα δεν ήταν αυτή που η ίδια περίμενε: "Εδώ στην Ελλάδα δεν ασχολήθηκαν πολύ μαζί μου, δεν τέθηκε θέμα ότι εγώ έπαιξα στην Αμερική. Ο μόνος άνθρωπος που ασχολήθηκε τότε μαζί μου ήταν ο Βασίλης Σκουντής που ήταν δίπλα μου σε όλη την πορεία μου. Και το ίδιο κάνει και τώρα με τα παιδιά του NBA. Εγώ ένιωσα υπέροχα εκεί γιατί οι Έλληνες του Χιούστον ήταν πιο πολύ δίπλα μου από τους Έλληνες της Ελλάδας. Εδώ δεν ασχολούνται γενικά με το γυναικείο μπάσκετ".

Το WNBA ωστόσο δεν ήταν η πιο σημαντική στιγμή στην καριέρα της Κωστάκη, όπως πολλοί θα πίστευαν.

"Η πιο σημαντική στιγμή της καριέρας μου ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας. Το WNBA ήταν πολύ ιδιαίτερη εμπειρία γιατί ήταν η πρώτη φορά που άνοιξε ο δρόμος για μια Ελληνίδα στην Αμερική, γιατί είχαν προσπαθήσει κι άλλες να πάνε κι ένιωσα καταπληκτικά, αλλά είναι άλλο να παίζεις με την Εθνική ομάδα σε Ολυμπιακούς Αγώνες και ειδικά στη χώρα σου.

Είχαμε πάρει και την πρόκριση στους 8 που δεν το περίμενε κανείς να το κάνουμε. Παίξαμε με μεγάλες ομάδες. Γενικά όλα όσα έχω κάνει είναι πολύ ιδιαίτερα για μένα, γιατί σε όλα έδινα πολύ ενέργεια και έχω παίξει σε πολύ ωραίες ομάδες. Η Αμερική ήταν ξεχωριστή γιατί το ήθελα από μικρή και το πέτυχα".

Όσο για τη χειρότερη στιγμή της καριέρας της είπε: "Πολύ δύσκολη χρονιά ήταν στη Ρωσία γιατί ήταν πολύ δύσκολη η ζωή. Έπαιζα σε μια από τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης αλλά δεν πέρναγε ο καιρός. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ, είχα πάθει κατάθλιψη λόγω κλίματος. Η ομάδα είχε πολλές υποχρεώσεις και όταν παίζεις στη Ρωσία είναι πολύ δύσκολα τα ταξίδια. Όλο αυτό έγινε αμέσως μετά την Αμερική και ήταν η πιο δύσκολη χρονιά. Υπήρχαν στιγμές που είπα ότι δεν αξίζει. Γι'αυτό και άλλαξα ομάδα εκείνη τη χρονιά. Πήγα στη Μόσχα που ήταν πιο ανθρώπινα, είχα και περισσότερους φίλους. Έπαιζαν και τα παιδιά εκεί, ο Παπαλουκάς και ο Φώτσης".

Ερωτηθείσα για τον προσωπικό χρόνο που έχει μια επαγγελματίας αθλήτρια απάντησε: "Δεν θυμάμαι και πολλά καλοκαίρια γιατί δεν είχα χρόνο. Αλλά αν το αγαπάς δεν σε πειράζει τόσο. Όταν έφυγα από τα 21 μου και μετά στο εξωτερικό δεν με ένοιαζε. Γιατί έπαιρνα δύναμη από αυτό που έκανα. Αυτό που είναι δύσκολο να διαχειριστεί ένας αθλητής ιδιαίτερα μια γυναίκα είναι η μοναξιά. Γιατί όπου πας δεν σημαίνει ότι θα έχεις και φίλους. Δεν σημαίνει ότι θα πας στην ομάδα και θα είσαι κολλητή με όλους. Στο εξωτερικό μαθαίνεις να ζεις μόνη σου".

O Παναθηναϊκός, η αποχή και η επιστροφή

Η εμπειρία στην Αμερική ολοκληρώνεται και τότε έρχεται ο Παναθηναϊκός. Ως οπαδός του "τριφυλλιού" η Αναστασία ήθελε πάντα να φορέσει τα "πράσινα". Και τα κατάφερε.

"Τη χρονιά που ήρθα στον Παναθηναϊκό ήρθα γιατί ήμουν Παναθηναϊκός, τη συμφωνία την έκανα με τον κύριο Γιαννακόπουλο και μου κάλυψε ακριβώς αυτά που ήθελα. Έκανα ένα επαγγελματικό συμβόλαιο όπως έκανα στο εξωτερικό. Στην πορεία δεν εξελίχθηκαν όλα ρόδινα. Υπέγραψα στον Παναθηναϊκό με στόχο το πρωτάθλημα, απλώς η ομάδα τη χρονιά εκείνη είχε οικονομικά προβλήματα και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην πάμε καλά. Δεν είχαμε ξένες και με δύο ήττες έβγαινες εκτός στόχων. Εμείς κάναμε κακό ξεκίνημα και ήταν άσχημο γιατί μια ολόκληρη χρονιά δεν είχαμε στόχους και υπήρχε και γκρίνια.

Εγώ έπαιξα με πολλή αγάπη στον Παναθηναϊκό και μου φέρθηκαν άψογα. Έχω πολύ καλές σχέσεις ακόμα. Απλά ήταν μια χρονιά που δεν εξελίχθηκε όπως περιμέναμε".

Το 2013 και έχοντας αγωνιστεί για 4 χρόνια στη Σλοβακία μετά την αποχώρησή της από τον Παναθηναϊκό αποφασίζει να σταματήσει.

"Έπαιξα πάλι εξωτερικό και μετά το έκοψα μαχαίρι. Το έκοψα για προσωπικούς λόγους στα 33 μου. Πιο πολύ είχα κουραστεί που έλειπα για 10 χρόνια στο εξωτερικό και ήθελα να ηρεμήσω. Έπαιζα beach volley φανατικά και ήμουν και πολύ καλή".

Η επιστροφή δεν αργεί να έρθει. Η πόρτα του Παναθηναϊκού είναι ξανά ανοιχτή, ωστόσο ούτε αυτή τη φορά τα πράγματα εξελίσσονται όπως η ίδια θα ήθελε.

"Το δελτίο μου το είχε ακόμα ο Αστέρας Εξαρχείων. Η ομάδα υποβιβάστηκε και έμεινα ελεύθερη. Με πήραν κανά - δυο ομάδες που το έμαθαν και τους είπα ότι το έχω κόψει. Μέσα στη χρονιά με πήραν από τον Παναθηναϊκό, ο κύριος Μιχαλαριάς και η προπονήτρια επειδή είχε χτυπήσει μια παίκτριά τους και μου είπαν ότι θα με ήθελαν. Αυτό μου έκανε κλικ. Δεν είχα πιάσει μπάλα για δυο χρόνια. Ήμουν βέβαια σε πολύ καλή κατάσταση και τελικά το έκανα.

Εγώ πήγα επειδή πίστευα πάλι ότι μπορούσαμε να πάρουμε το πρωτάθλημα. Δεν εξελίχθηκε ξανά πολύ καλά. Μας έφυγε η Γέμελος, που ήταν ο κορμός και η πρώτη σκόρερ της ομάδας για να δοκιμαστεί στο WNBA. Χάσαμε το Κύπελλο στη λήξη, πολύ άδικα. Έναν τίτλο θα ήθελα να τον πάρω ειδικά με τον Παναθηναϊκό. Είναι η μόνη ελληνική ομάδα που έχω παίξει μετά το 2000. Και φέτος πήγα στο Βύρωνα.

Στον Παναθηναϊκό δεν έμεινα γιατί το μπάσκετ το έχω πολύ ψηλά. Θέλω να είμαι επαγγελματίας. Στον Παναθηναϊκό δεν θα ήμουν όπως έπρεπε. Στον Αθηναϊκό κάναμε μια συμφωνία και το πρόγραμμά μου είναι πιο χαλαρό. Δεν έχω πλέον τα ψυχικά αποθέματα. Πήγα εκεί που τα παιδιά που έχουν την ομάδα με ήθελαν απλά εκεί".

Η πρόταση του Αθηναϊκού ήταν η ιδανική και παρά το κακό ξεκίνημα, η ομάδα παλεύει για τα θετικά αποτελέσματα, όπως μας εξήγησε η Αναστασία.

"Έχουμε κάνει κακό ξεκίνημα, αλλά οι άνθρωποι του συλλόγου μας στηρίζουν και είναι δίπλα μας και η ομάδα λειτουργεί κανονικότατα. Ας μην ξεχνάμε ότι ξεκινήσαμε με πολλούς τραυματισμούς. Άλλαξαν πολλά δεδομένα στην ομάδα. Ο βασικός κορμός άλλαξε. Η ξένη του πρώτου γύρου δεν βγήκε, δεν κατάφερε να προσαρμοστεί. Τώρα όμως σκεφτόμαστε θετικά και με τη νέα προπονήτρια και τη νέα ξένη, την Ντέλβα του Παναθηναϊκού, παρά το άσχημο ξεκίνημα, θέλουμε χρόνο και δουλειά και θα σίγουρα έρθουν τα θετικά αποτελέσματα".

Θα τη δούμε στο μέλλον να κοουτσάρει; Η απάντηση είναι μάλλον ναι... "Εγώ τώρα παίζω μπάσκετ περισσότερο γι'αυτό. Θέλω να παίξω με νέα παιδιά και έχω πάρει και το δίπλωμα προπονητικής Ά κατηγορίας, οπότε μου αρέσει αυτό. Θέλω να δω ποια είναι ταλέντα και να τα βοηθήσω. Θέλω να γίνω προπονήτρια. Θα μου άρεσε ή μάνατζερ ή προπονήτρια. Μάνατζερ επειδή έχω εύκολα πρόσβαση σε όλο τον κόσμο και θα μπορούσα να προτείνω και να στέλνουμε παιδιά έξω".

Όσο για τη συμβουλή της για τις νέες αθλήτριες: "Την τελευταία δεκαετία άνοιξαν οι δρόμοι για το κολεγιακό. Με εμάς δεν ήταν έτσι. Και η φουρνιά η δική μου έβγαλε τις παίκτριες που ξεχώρισαν: Καλέτζου, Μάλτση, Καλτσίδου. Εμάς τότε δεν υπήρχε αυτή η σχέση με την Αμερική. Το να πας σε ένα κολέγιο είναι πολύ ωραίο, κι εγώ αν ήμουν τώρα 16 θα ήθελα να πάω και θα είχε αλλάξει και όλη μου η πορεία. Το θέμα είναι να πας όχι απλά για να πας. Να πας σε ένα καλό κολέγιο που θα σου ανοίξει πόρτες. Πολλά παιδιά γυρνάνε και έχουν χαθεί. Γι' αυτό και δεν το ασπάζομαι. Αν πάνε για σπουδές το στηρίζω 100%. Και πάνω απ'όλα δουλειά. Και να αγαπάς αυτό που κάνεις".