Ο έλεγχος των διεθνών στο Παγκόσμιο Κύπελλο

Βαγγέλης Μάντζαρης:

Ήταν η τελευταία επιλογή στα γκαρντ καθώς ο Κατσικάρης έδωσε προτεραιότητα στους Ζήση και Καλάθη. Ο ρόλος του περιορίστηκε σημαντικά και είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο στο παιχνίδι με τη Σερβία βρήκε λίγο ζωτικό χώρο να δείξει κάποια από τα προσόντα του. Στο μέλλον πάντως θα είναι και πάλι μέλος της Εθνικής.

Γιάννης Μπουρούσης:

Στη Σεβίλλη ήταν εξαιρετικός και νίκησε κατά κράτος όποιον προσπάθησε να τον μαρκάρει. Δεν είχε όμως αξιόπιστο μπακ-καπ κάτι που φάνηκε στο άτυχο παιχνίδι με τη Σερβία στο οποίο ο Καρδιτσιώτης σέντερ χρειάστηκε βοήθεια. Και τα επόμενα χρόνια πάντως θα είναι ο βασικός σέντερ της ομάδας.

Νίκος Ζήσης:

Σήκωσε μεγάλο βάρος τόσο στη δημιουργία όσο και στο σκοράρισμα και ανταποκρίθηκε καλά. Εφέτος είχε και ηγετικό ρόλο ελλείψει του Βασίλη Σπανούλη και προσπάθησε να εμπνεύσει τους υπόλοιπους στα αποδυτήρια. Τα κατάφερε αρκετά καλά είναι η αλήθεια.

Κώστας Βασιλειάδης:

Παρά το γεγονός ότι η ομάδα έπαιξε το μπάσκετ που του αρέσει με τον προπονητή που τον ξέρει άριστα, δεν κατάφερε να βοηθήσει αποφασιστικά. Δεν του βγήκαν τα σουτ και μοιραία δεν βρήκε ποτέ ρυθμό για να σκοράρει όπως θα ήθελε.

Νικ Καλάθης:

Ίσως ο καλύτερος γκαρντ της Εθνικής σε μία πολύ πιο ώριμη φάση της καριέρας του. Καταπληκτικός στην άμυνα, αποτελεσματικός στην επίθεση, ταχύς με την μπάλα και με σωστές αποφάσεις. Κόντρα στη Σερβία πάντως πολλά από αυτά τα στοιχεία έλειψαν.

Ανδρέας Γλυνιαδάκης:

Δεν υπήρχαν μεγάλες απαιτήσεις από αυτόν. Κλήθηκε άρον-άρον να καλύψει το κενό του Κουφού και ουσιαστικά να παίξει το ρόλο του τρίτου ψηλού. Συμβιβάστηκε με το ρόλο αυτό και όποτε κλήθηκε να βοηθήσει το έκανε.

Κώστας Παπανικολάου:

Προσπάθησε πολύ αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Κατσικάρης περίμενε περισσότερα πράγματα από αυτόν, κυρίως στην επίθεση. Δεν έλειψε η διάθεση από το φόργουορντ του Ρόκετς αλλά η αποτελεσματικότητα στην τελική προσπάθεια. Είχε όμως τρομερή διάθεση να προσφέρει.

Κώστας Σλούκας:

Είχε το ρόλο του σουτέρ, παίζοντας περισσότερο στο δύο, αλλά δεν του δόθηκε αρκετός χρόνος. Όποτε πάτησε παρκέ πάντως, έκανε θετικά πράγματα, περισσότερο επιθετικά. Έχει προοπτικές και για τα επόμενα χρόνια.

Κώστας Καϊμακόγλου:

Τα τεσσάρια τα φοβόμασταν πριν το τουρνουά αλλά έκαναν καλή δουλειά. Ο φόργουορντ της Ούνιξ βοήθησε αποφασιστικά και στην άμυνα και στην επίθεση με μεγάλη διάθεση και πάθος. Επαιξε όμως πολύ άσχημα κόντρα στη Σερβία.

Γιάννης Αντετοκούνμπο:

Η μεγάλη πρόκληση της Εθνικής για τα επόμενα χρόνια. Στην Ισπανία έδειξε μόνο λίγα δείγματα του πλούσιου ταλέντου του αλλά και αυτά ήταν αρκετά για να καταλάβουν οι πάντες ότι ένας μεγάλος παίκτης γεννιέται. Του λείπει η πείρα αλλά αυτή θα κατακτηθεί με τον καιρό.

Ιαν Βουγιούκας:

Υπερβολικά σοφτ, δεν πρόσφερε τα αναμενόμενα (να βοηθήσει δηλαδή τον Μπουρούση χαρίζοντας ανάσες). Αργός στα πόδια, καθόλου αποφασιστικός, δεν ήταν αυτό που ήθελε ο Κατσικάρης για τη θέση 5.

Γιώργος Πρίντεζης:

Εξαιρετικός, ακόμα και στο παιχνίδι με τους Σέρβους. Το μπάσκετ που έπαιξε ο Κατσικάρης αναδεικνύει τα προσόντα του και τον βοηθά να αισθάνεται πιο άνετα πάνω στο παρκέ. Από τις παλιοσειρές πλέον, η Εθνική θα στηριχθεί πάνω του στις επόμενες διοργανώσεις.

Φώτης Κατσικάρης:

Πέρασε τη φιλοσοφία του και έκανε τους παίκτες να πιστέψουν στο πρότζεκτ του μέσα σε ελάχιστες ημέρες. Ενέπνευσε τους αθλητές και τους βοήθησε να βγάλουν τον καλύτερο εαυτό τους στα παιχνίδια της Σεβίλλης στα οποία η Εθνική κέρδισε τις εντυπώσεις. Με τη Σερβία ο ίδιος και το τιμ του πήραν χαμηλό βαθμό αλλά σ'ένα ματς πολλά μπορούν να γίνουν. Το μπάσκετ που δίδαξε αρέσει στους παίκτες και στον κόσμο και με τις κατάλληλες κινήσεις μπορεί να γίνει και αποτελεσματικό.

Διαβάστε ακόμη:

Ας δούμε μια φορά και το δάσος, όχι μόνο το δέντρο