Η... ρίζα του κακού και τα τρία "μονοπάτια"

Ο Τόλης Χορτάτος αναλύει τα σενάρια για την επόμενη ημέρα στην ΑΕΚ και καταλήγει -με επιχειρήματα- στο συμπέρασμα ότι ενδεδειγμένη επιλογή είναι η αλλαγή… πλεύσης της διοίκησης και αντικατάσταση του Πορτογάλου στον πάγκο, με τον Τραϊανό Δέλλα.

Η... ρίζα του κακού και τα τρία "μονοπάτια"

Είναι κοινά παραδεκτό πως για να λύσεις ένα πρόβλημα, πρέπει πρώτα να το αποδεχθείς και στην ΑΕΚ φαίνεται ότι δεν υπάρχει διάθεση να δουν τα πραγματικά προβλήματα της ομάδας και να προσπαθήσουν να δώσουν λύσεις.

Ποιο είναι όμως το πρόβλημα της ΑΕΚ; Πρόχειρα κάποιος θα απαντήσει «οι ανέξοδες επιλογές», οι οποίες προφανώς και δεν εγγυώνται την επιτυχία, ούτε καν όμως τη διεκδίκησή της. Εν μέρει ισχύει αυτό, αλλά δεν είναι το μοναδικό που ευθύνεται για το σημερινό αποτέλεσμα. Άλλωστε δεν είναι λίγες οι ομάδες που ξοδεύουν λεφτά, αλλά και πάλι δεν καταφέρνουν να πρωταγωνιστήσουν. Πηγαίνοντας ένα βήμα παρακάτω, θεωρώ πως η κατάντια των «κιτρινόμαυρων» οφείλεται -εν πολλοίς- στις πολλές και επαναλαμβανόμενες λάθος διοικητικές επιλογές, αλλά και στην έλλειψη πλάνου από πλευράς της.

Η... ΡΙΖΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

Για να βρούμε τη… ρίζα του κακού θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω στο καλοκαίρι του 2015, όταν η Ένωση είχε επιστρέψει στη μεγάλη κατηγορία μετά τη διετή περιπλάνησή της στα αλώνια και κατέστρωνε τα πλάνα για τη σεζόν που θα ακολουθούσε. Τότε δόθηκαν τα «κλειδιά» στον Τραϊανό Δέλλα, όμως κρίνω πως η απόφαση αυτή πάρθηκε για λάθος λόγους. Τι εννοώ; Ότι η διοίκηση αποφάσισε τότε να κρατήσει τον «Κολοσσό», όχι επειδή τον εμπιστευόταν, αλλά επειδή αυτή ήταν η οικονομικά πιο συμφέρουσα επιλογή.

Ένας νέος προπονητής με καλό βιογραφικό και συμβόλαιο που θα κόστιζε περισσότερα από αυτό του Δέλλα, θα απαιτούσε υψηλό μπάτζετ, κάτι που θα σήμαινε περισσότερα έξοδα. Έχω την αίσθηση λοιπόν, ότι τότε η απόφαση να μείνει ο Τραϊανός στο «τιμόνι», πάρθηκε για διαφορετικούς λόγους από αυτούς που επικοινωνήθηκαν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα στα δύσκολα το ανάθεμα να πέσει -βολικά- πάνω στον προπονητή, ο οποίος όχι μόνο δεν στηρίχτηκε από τη διοίκηση μετά τη μοιραία τεσσάρα στο Φάληρο, αλλά υποδείχτηκε ως ο μοναδικός υπεύθυνος για ό,τι είχε συμβεί.

Μια μικρή παύση εδώ για να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Επειδή λογικά υπάρχει τα τελευταία 24ωρα αρκετή κουβέντα για το τι μέλλει γενέσθαι και το όνομα του Δέλλα έχει επανέλθει στην επικαιρότητα, εύλογα κάποιοι θα υποθέσουν ότι «έχει πέσει... γραμμή» να κάνουμε «αγιογραφίες» στον Τραϊανό για να στρώσουμε με… ροδοπέταλα την επιστροφή του. Για όσους γνωρίζουν έστω και λίγο τα της ΑΕΚ, θα ξέρουν ότι ο Δέλλας δεν είναι αποδεκτός από πολλούς... κύκλους, άρα δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση, κάποιος από την Ένωση να έχει επικοινωνήσει προς τα έξω κάτι τέτοιο.

ΕΝΔΕΔΕΙΓΜΕΝΗ ΕΠΙΛΟΓΗ

Προσωπικά, αναγνωρίζοντας ότι είμαι η μειοψηφία, θεωρώ τη συγκεκριμένη περίπτωση προπονητή, την ενδεδειγμένη για την ΑΕΚ, σεβόμενος όλους αυτούς που πιστεύουν (για τους δικούς του λόγους) ότι δεν κάνει. Το έχω γράψει πολλές φορές εδώ στο Contra.gr, έχω αντιπαρατεθεί πολλές φορές με συναδέλφους γι’ αυτή την άποψη μου, όμως δεν παύω να τη στηρίζω. Και ο λόγος έχει να κάνει με το γεγονός ότι επί Δέλλα είδα στο παιχνίδι της ΑΕΚ κάτι από τα παλιά. Μια ομάδα που είχε προσανατολισμό, έπαιζε στρωτό ποδόσφαιρο, με αυτοματισμούς και λογική. Δεν το λέω εγώ, το έχουν παραδεχτεί και ποδοσφαιριστές που δούλεψαν μαζί του. Επί των ημερών του η ΑΕΚ ήξερε τι έπρεπε να κάνει μέσα στο γήπεδο και στο τέλος του αγώνα, ακόμη κι αν δεν τα είχε καταφέρει, ακόμη και αν είχαν γίνει λάθος παρεμβάσεις από τον πάγκο (κάτι λογικό από τη στιγμή που επρόκειτο για προπονητή χωρίς εμπειρία), άπαντες γνώριζαν ότι προσπαθούσαν με το σωστό τρόπο (παίζοντας ποδόσφαιρο δηλαδή) να αποτρέψουν το μοιραίο. Κλασικότερο παράδειγμα για την ΑΕΚ εκείνης της εποχής, είναι κατ’ εμέ το ματς κυπέλλου με τον Ολυμπιακό στο «Γ. Καραϊσκάκης» τη σεζόν της Β’ Εθνικής. Το καλύτερο παιχνίδι που έχει κάνει η ΑΕΚ τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Όχι επειδή πήρε το «Χ», αλλά επειδή κατάφερε να κάνει οικείους αλλά και αντιπάλους να παραδεχτούν, ότι επρόκειτο για μια ομάδα με αρχή, μέση και τέλος.

Τα «υλικά» από τα οποία ήταν φτιαγμένη εκείνη η ΑΕΚ, προσδιόριζαν ωστόσο και το ταβάνι της. Με αυτό δεδομένο εξάγουμε εύκολα το συμπέρασμα ότι και τα «υλικά» με τα οποία δομήθηκε η ΑΕΚ τη σεζόν της επιστροφής, δεν ήταν για διεκδίκηση του πρωταθλήματος. Από τη στιγμή λοιπόν που η ομάδα δεν πήγαινε πέρυσι για πρωτάθλημα, αυτό θα έπρεπε να επικοινωνείται ανοιχτά και χωρίς κόμπλεξ. Έπρεπε κατά τη γνώμη μου η περσινή ΑΕΚ να συνέχιζε τη βήματα αγωνιστικής προόδου και στο τέλος της χρονιάς να έκανε ταμείο. Να έκρινε τότε δηλαδή η διοίκηση αν ο Δέλλας της έκανε ή όχι, αλλά και το ποιοι παίκτες, παλιοί ή νέοι μπορούσαν να σηκώσουν το βάρος της διεκδίκησης ενός πρωταθλήματος. Και με αυτό το ξεσκαρτάρισμα να πορευόταν φέτος, με στόχο, πάνω στην υπάρχουσα βάση, να επενδύσει και να στοχεύσει πιο ψηλά.

Αντί του σεναρίου που περιέγραψα (όσο πιο συμπυκνωμένα μπορούσα) παραπάνω, όλο το προηγούμενο 15μηνο η ΑΕΚ έκανε συνεχή πισωγυρίσματα. Η κατάκτηση του κυπέλλου σαφώς και δεν είναι κάτι αμελητέο, όμως κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γινόταν με τον Δέλλα στον πάγκο. Κατά την ταπεινή μου άποψη, με τον «Κολοσσό» η ΑΕΚ θα κατάφερνε να πάρει πλην του κυπέλλου και το δεύτερο εισιτήριο για το Champions League και θα είχε περισσότερες πιθανότητες να βρεθεί στον όμιλο του Europa. Αυτά βέβαια είναι υποθέσεις, ας τις αφήσουμε στην άκρη και ας πάμε παρακάτω.

ΤΡΙΑ «ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ»

Παρακάτω είναι η επόμενη μέρα. Μετά τον Μοράις τι; Μετά τον Μοράις η ΑΕΚ έχει συγκεκριμένα... μονοπάτια για να επιλέξει προς τα πού θα πορευτεί. Ή θα πάρει λοιπόν έναν πολύ καλό προπονητή εγνωσμένης αξίας και θα του δώσει τα «κλειδιά» αλλά και μπόλικο μπάτζετ για να «χτίσει» την ομάδα της επόμενης σεζόν ή θα επιλέξει μια περίπτωση με χρονικό ορίζοντα ως το τέλος τη σεζόν, ώστε στο διάστημα αυτό να έχει χρόνο για να ψάξει τον κατάλληλο προπονητή που θα αναλάβει τον Μάιο ή θα πάει στην περίπτωση Δέλλα, αφήνοντάς τον να «τρέξει» την ομάδα φέτος, αλλά και του χρόνου κρίνοντάς τον το καλοκαίρι του 2018. Κάθε άλλο σενάριο πολλαπλασιάζει τις πιθανότητες νέας αποτυχίας. Αν με ρωτάτε τι επιλέγω, η απάντηση είναι: «Δέλλας χτες...». Αν με ρωτάτε, αν είναι πιθανό ένα τέτοιο σενάριο, η απάντηση είναι: «Από δύσκολο, έως πολύ δύσκολο». Και είναι δύσκολο γιατί υπάρχει στη μέση ο εγωισμός. Εγωισμός από τη μία πλευρά να παραδεχτεί τα λάθη της και από την άλλη επειδή και ο ίδιος ο Τραϊανός, είναι αμφίβολο αν θα ρίξει... νερό στο κρασί του και να ρισκάρει ανάλογη αντιμετώπιση στο μέλλον.

News 24/7

24MEDIA NETWORK