Κανονικότητα ρε φίλε, μην την προσπερνάς αβασάνιστα!

Δεν ξέρουμε αν το έχετε αντιληφθεί αλλά το πρωτάθλημά μας δείχνει (ξύλο να χτυπήσουμε) να αποκτά κάποια αίσθηση κανονικότητας. Δεν αναφερόμαστε στη διαιτησία και στο παρασκήνιο, όχι. Αυτά θα τα δούμε κάποια άλλη στιγμή και σίγουρα σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου. Στις εν γένει συνθήκες αναφερόμαστε.

Το ντέρμπι στη Λεωφόρο το Σάββατο τρανό παράδειγμα. Εγινε με κόσμο, οι αποστολές πήγαν και έφυγαν κανονικά χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα στο γήπεδο, δεν άναψε ούτε ένα καπνογόνο, δεν έπεσε ούτε ένα αντικείμενο στον αγωνιστικό χώρο. Τι έγινε ρε παιδιά;

Στη Νέα Σμύρνη, σε ματς με τρομερή ένταση, μεγάλο πάθος και σκληρά μαρκαρίσματα, τα πράγματα δεν ξέφυγαν από τον έλεγχο αν εξαιρέσει κανείς τα "γαλλικά" Ζαμάνη-Δημητριάδη. Ετσι και αλλιώς για ποδόσφαιρο μιλάμε και όχι για...εκκλησίασμα (όπως χαρακτηριστικά είχε αναφέρει σε συνέντευξή του ο Γιάννης Μπέζος).

Στο ντέρμπι του "Καραϊσκάκης" την προηγούμενη εβδομάδα πάνω-κάτω τα ίδια. Κανονικότητα ρε παιδί μου, ρουτίνα. Ασχοληθήκαμε μόνο με τα αγωνιστικά χωρίς πολλά-πολλά και χωρίς επιπλέον... φροντίδες για τα γύρω-γύρω όπως λέμε στη δημιογραφική γλώσσα.

Την ίδια ώρα ο Ατρόμητος είναι πρώτος (!), στην κορυφή γίνεται χαμός, οι πάντες χάνουν βαθμούς, αήττητη ομάδα είναι μόνο μία ενώ η μάχη άναψε και στα χαμηλά της βαθμολογίας. Τα ύστερα του κόσμου παλικάρια της Superleague, κοντεύετε να μας τρελάνετε εφέτος.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Σιγουριά για το που οφείλεται η συγκεκριμένη εικόνα που δεν έχει καμία σχέση με τα αμέσως προηγούμενα πρωταθλήματα δεν μπορεί να προκύψει ακόμα. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια και θεσμικές παρεμβάσεις για τη βελτίωση της δικαιοσύνης στο ποδόσφαιρο υπήρξαν, και το πλαίσιο αυστηροποιήθηκε, και σκληρές αποφάσεις πάρθηκαν.

Βεβαία, θα ισχυριστείτε, και ένα δίκιο θα το έχετε είναι η αλήθεια, ότι στον περσινό τελικό του Κυπέλλου λίγο έλειψε να έχουμε νεκρούς μετά από ένα αδιανόητο αλαλούμ και απίστευτη αβελτηρία των αρχών. Σωστό. Αλλά η μεγάλη εικόνα είναι λίγο διαφορετική, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό έχουμε επικεντρωθεί στα δρώμενα στον αγωνιστικό χώρο και μόνο σ' αυτόν.

Στη χώρα που η έννοια του αυτονόητου ουσιαστικά έχει πάψει να υφίσταται, τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Ολα πρέπει να υπογραμμίζονται, όλα πρέπει να επισημαίνονται. Είμαστε σε διαρκή πόλεμο με την κοινωνική παράνοια. Κάθε πρόοδος καλό θα είναι να σημειώνεται για να ξέρουμε και που βρισκόμαστε.

Γίνεται, τέλος πάντων, μια αρχή. Με προβλήματα προφανώς, με πράγματα που χρήζουν βελτίωσης αλλά κάτι πάει να γίνει βρε αδερφέ. Κάτι, επιτέλους, μας κρατάει το ενδιαφέρον για να δούμε τι θα συμβεί στο τέλος, στο καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι. Ανεκτίμητο συναίσθημα για τον Ελληνα ποδοσφαιρόφιλο. Μακάρι να μην πρόκειται για πυροτέχνημα.