Γιάννη Αλαφούζο, κοίτα τι έκανες...

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Παναθηναϊκού είναι ότι ουδείς ασχολείται με το "αύριο". Βασικά ούτε με το "τώρα" ασχολούνται. Ο σύλλογος βρίσκεται προ της ολικής καταστροφής και άπαντες συνεχίζουν να ασχολούνται με το παρελθόν. Το χθες. Το πρόσφατο, το πιο παλιό.

Φαίνεται πως ελάχιστοι έχουν συνειδητοποιήσει πως ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε περίοδο εμφυλίου. Οι μεν και οι δε. Αυτοί που βρίζουν τους Βαρδινογιάννηδες, αυτοί που λησμονούν τους Βαρδινογιάννηδες και αυτοί που βρίζουν αυτούς που βρίζουν τους Βαρδινογιάννηδες και χαλάνε το κλίμα της εφετινής συσπείρωσης.

ΟΥΔΕΙΣ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ

Από ό,τι έχει συμβεί έως τώρα στον Παναθηναϊκό ένα είναι το κρατούμενο: ουδείς έχει αντιληφθεί την πραγματική κατάσταση και το πόσο κοντά είναι στο γκρεμό. Ουδείς έχει βάλει στο μυαλό του το ενδεχόμενο καταστροφής και υποβιβασμού γιατί πολύ απλά δεν ασχολείται πραγματικά.

Προσωπικά τα έχω γράψει πολλές φορές στο παρελθόν και έχω γίνει ο κακός της υπόθεσης. Ο κόσμος του τριφυλλιού στην πλειοψηφία του είναι καναπεδάτος. Παρακολουθεί εξ αποστάσεως τα τεκταινόμενα, δύσκολα θα σηκωθεί από τους... καναπέδες και τα ντιβάνια, θέλει πολλή δουλειά να τον πείσεις να βγει στους δρόμους.

Το έκανε κάποτε, ήταν ουσιαστικά απόρροια μίας εποχής που ο Παναθηναϊκός ήταν στη σκιά του Ολυμπιακού και δεν μπορούσε να σηκώσει κεφάλι. Μία και ακόμα ασχολούνται με αυτή. Από τότε μέχρι σήμερα δόθηκαν αφορμές για νέα συλλαλητήρια, αλλά πολλοί δεν είχαν συνέλθει από το προηγούμενο.

Ελάχιστοι έχουν αντιληφθεί το μέγεθος της καταστροφής που είναι μπροστά. Ας είναι καλά τα βιντεάκια με την Μπαρτσελόνα, τη Γιουβέντους, τον Αγιαξ. Κλαίμε το νεκρό, θυμόμαστε τα παλιά, τα ένδοξα χρόνια, θα λησμονήσουμε τα ευρωπαϊκά βράδια και τέλος. Ας είναι καλά τα "σαν σήμερα" να γεμίζουν τα όποια κενά.

ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΣ

Κατά τα λοιπά, ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε περίοδο συσπείρωσης για να βγει από το τούνελ. ΧΑ ΧΑ. Ας γελάσουμε δυνατά, μωρέ, να ευθυμήσουμε. Ο Παναθηναϊκός της συσπείρωσης παίζει με τον Πανιώνιο, χάνει 1-0, προσπαθεί να πιέσει για να πάρει έστω το βαθμό και στις εξέδρες πλακώνονται. Υπαρκτός Τζιγγερισμός που λέγαμε κάποτε.

Ο Παναθηναϊκός πεθαίνει. Γιατί; Δεν είναι της παρούσης. Ποτέ δεν θα ρωτήσεις τον γιατρό για τον άρρωστο συγγενή σου για το λόγο που έχει καρκίνο, αλλά θα επικεντρωθείς στη μάχη για να τον νικήσει. Οοοοοχι. Στον Παναθηναϊκό θα ψάξουν τα αίτια. Εκεί, κολλημένοι στο παρελθόν. Ποιος φταίει, ποιος κρύβεται από πίσω, γιατί το ένα, γιατί το άλλο. Ιστορίες συνωμοσίας και τρέλας που ξεφυτρώνουν καθημερινά.

Βρε, αγόρι μου, δεν γουστάρεις τον Βαρδινογιάννη; Οκ. Γούστο σου και καπέλο σου. Κάτσε, όμως, σπίτι σου να τσακώνεσαι ή να πλάθεις ιστορίες. Μακριά από το γήπεδο για να δηλητηριάζεις την ήδη άρρωστη ατμόσφαιρα. Το ίδιο ισχύει και για τους... απέναντι. Αυτοί που μνημονεύουν εκείνα τα χρόνια κτλ κτλ. Αφήστε αυτές τις κραυγές και τους καυγάδες για τα καφενεία, τα social media και όπου αλλού θέλετε να ξεσπάσετε. Ο σύλλογος ο ίδιος, ο άρρωστος Παναθηναϊκός, τι φταίει;

Αυτό είναι ασέβεια. Μεγαλύτερη από αυτή που έχουν στο μυαλό τους μερικοί ως προς την πηγή του κακού. Ασέβεια στο σύλλογο, την ιστορία του. Είναι τόσο απλά και ξεκάθαρα τα πράγματα. Είναι, δηλαδή, τόσο δύσκολο να κλείνετε πίσω σας την πόρτα όταν πηγαίνετε στο γήπεδο και να ξεχνάτε για 90 λεπτά τα κολλήματά σας; Ή, στην τελική, σας αρέσει τόσο πολύ αυτό το πολεμικό κλίμα που θέλετε να του δώσετε τροφή να φουντώσει μέχρι να έρθει η μεγάλη έκρηξη;

Στην άκρη του ρινγκ, υπάρχει ένας σύλλογος που βλέπει καρτερικά να έρχεται ο θάνατος. Και πεθαίνει ολομόναχος. Πρώτα διοικητικά τώρα και οπαδικά. Με το να υβρίζεται μία οικογένεια σε κάθε παιχνίδι ποιο είναι το κέρδος; Η ανασκαφή των παλιών και το ξύσιμο πληγών; Τι άλλο μπορεί να προσφέρει το να ξεσπά εμφύλιος στις εξέδρες για το παρελθόν; Ποιος θα σκεφτεί το μέλλον; Ποιος θα σταθεί δίπλα σε μία ομάδα που αργοπεθαίνει;

ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΕΜΦΥΛΙΟ

Ποιος; Κανείς. Μην σας παραμυθιάζουν. Μόνος του είναι ο Παναθηναϊκός. Από τη στιγμή που η πλειοψηφία του κόσμου βάζει πάνω από το συνολικό όφελος τον εγωισμό του, ο σύλλογος είναι μόνος του. Και ο εμφύλιος φουντώνει χωρίς να υπάρχει κάποιος να σβήσει ή έστω να περιορίσει τη φωτιά.

Εκτός αν περιμένετε να το κάνει και αυτό ο Ουζουνίδης. Προπονητής, μάνατζερ, τεχνικός διευθυντής, πρόεδρος, ψυχολόγος, εκπρόσωπος Τύπου. Τα πήρε όλα πάνω του μετά την άτακτη φυγή Αλαφούζου. Ε, το μόνο που του λείπει είναι να πάρει φόρα να ανέβει στα κάγκελα και να χωρίσει τους οπαδούς στο επόμενο ξύλο.

Μη νομίζετε ότι το σκηνικό της περασμένης Κυριακής ήταν μεμονωμένο. Θα επαναληφθεί. Όσο δεν υπάρχει μία αψίδα προστασίας τόσο θα φουντώνει η φλόγα. Όσο δεν υπάρχει η σκέψη για το κοινό καλό τόσο θα υπάρχουν δύο στρατόπεδα. Τουλάχιστον ας ενωθούν για ένα σύνθημα. Την παραλλαγή της "σημαίας" που υψώθηκε από την αρχή της χρονιάς. "Εμείς θα σε πεθάνουμε, Παναθηναϊκέ". Ταιριάζει καλύτερα στην περίσταση.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΤΑΙΧΤΗΣ

Για όλα τα παραπάνω υπάρχει φταίχτης. Είναι ο άνθρωπος που έφερε αυτή την κατάσταση και που έχει αφήσει το σύλλογο να πηγαίνει στα βράχια. Γιάννης Αλαφούζος. Ο άνθρωπος που θα μείνει στη σύγχρονη ιστορία του Παναθηναϊκού ως αυτός που έφερε την απόλυτη καταστροφή.

Πιθανότατα δεν έχει αντιληφθεί το μέγεθος της ζημιάς που έχει προκαλέσει. Ούτε τα χειρότερα που έρχονται. Λογικό. Ποτέ δεν είχε τον Παναθηναϊκό πάνω απ' όλα. Ουδέποτε ασχολήθηκε σοβαρά μαζί του. Το ταμείο είναι μείον. Σε ό,τι έκανε, σε ό,τι δημιούργησε και κυρίως σε ό,τι άφησε πίσω.

Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα ασχοληθούν με την περίπτωσή του. Και τότε θα γίνει αντιληπτό το μέγεθος της καταστροφής. Αφού πρώτα μίκρυνε επικίνδυνα τους "πράσινους" στη συνέχεια τους άφησε στη μοίρα τους. Και το σημαντικότερο όλων είναι ότι δεν έχει λογοδοτήσει. Και ούτε πρόκειται. Γιατί για αυτόν ο Παναθηναϊκός ήταν απλά ένα... ριάλιτι επιβίωσης. Χωρίς ασυλία...