Γκάλης ή Γιαννάκης

Γκάλη ο Τάσος Μαγουλάς

Μεγαλώνοντας στην καρδιά του αθηναϊκού μπάσκετ πριν την έκρηξη του Άρη, οι "κιτρινόμαυροι" δεν εκπροσωπούσαν τίποτε περισσότερο από ένα κατεστημένο που θέλαμε να τσακίσουμε. Πιτσιρικάδες, επαναστάτες, όποτε ο Άρης κατέβαινε στην Αθήνα, ο Γκάλης γινόταν δεκτός με σειρά από συνθημάτων βγαλμένα από τις αρχές των 80ς και την τρανή ήττα στο Μιλάνο, ο δε Γιαννάκης με το "κλάψε, κλάψε". Δεν παίρναμε θέση στα Άρης-ΠΑΟΚ, αλλά τα απολαμβάναμε.

Ο Γιαννάκης λόγω... εντοπιότητας κατάφερε να κερδίσει την συμπάθειά μας. Στα τέλη της δεκαετίας του '80, νοίκιαζε σπίτι στην Υμηττού, μία από τις κεντρικές αρτηρίες του Χολαργού, 30 μέτρα από το πατρικό του γράφοντος.

Πολλά πρωινά πηγαίνοντας στο σχολείο τον συναντούσαμε να βγαίνει από το σπίτι, στις περιόδους ρήξεων με τον Άρη. "Καλό το μπάσκετ αλλά να πηγαίνετε καλά στο σχολείο", ήταν η μόνιμη επωδός του καθώς ποτέ δεν αρνήθηκε μία χειραψία (κινητά δεν υπήρχαν τότε για φωτογραφίες, μόλις είχαν έρθει τα... σταθερά), μία κουβέντα.

Τότε πήραμε θέση στο δίλημμα: Γιαννάκης δαγκωτό απέναντι στον αντιπαθή... τριχωτό.

Κοιτώντας πίσω με αρκετή ασφάλεια η εκτίμηση για τον Γιαννάκη δεν αλλάζει. Ήταν και είναι ότι καλύτερο (μαζί με τον Φάνη) μπορούσε να βγάλει η Ελλάδα σε παίκτη μπάσκετ. Σε μεγάλο βαθμό απεικόνιζε την Ελλάδα το παιχνίδι του, τα πλεονεκτήματα του οι αδυναμίες του.

Τώρα όμως, γίνεται σαφές ότι ο Γκάλης υπήρξε κάτι που δεν θα βγάλει ποτέ η Ελλάδα μας: κάτι θεϊκό. Έκανε για το άθλημα που αγαπάμε από μωρά, αυτό που δεν θα γίνει ξανά. Δεν το τοποθέτησε απλά στον χάρτη, αλλά το έκανε κτήμα όλων. Η προσφορά του όπως και του Άρη, αποτελούν μνημείο για τον ελληνικό αθλητισμό και αυτό το χρέος εξοφλείται μόνο με την απόδοση της τιμής.

Γκάλης. Ένα ευχαριστώ για όσα πρόσφερε, ένα συγγνώμη διότι άκουσε πολύ βρίσιμο. Προς υπεράσπισην των νεανικών ξεσπασμάτων, πάντως, οι μισές κινήσεις του ήταν επιθετικά φάουλ και δεν του έδιναν αμυντικό φάουλ με τίποτα. Αντιλαμβανόμαστε πλέον γιατί πολύ ορθά τον προστάτευαν.

Γκάλη ο Δημήτρης Χριστοφιδέλλης

Ήρθε σαν ακτίνα φωτός και άλλαξε όλη την εικόνα του ελληνικού μπάσκετ. Ο Νίκος Γκάλης μεγαλούργησε στον Άρη, αλλά πάνω απ' όλα ήταν ο Γκάλης της Ελλάδας. Εκείνος που μας έκανε να χαμογελάσουμε, να δακρύσουμε από συγκίνηση και που μας έστειλε στα ουράνια (στο Ευρωμπάσκετ του '87) μαζί με τα υπόλοιπα "χρυσά" παιδιά της Εθνικής.

Αυτός που μας άφηνε με ανοιχτό το στόμα, όταν έκανε το σπάσιμο στον αέρα μπροστά στα "θηρία" ή με όλη την αντίπαλη άμυνα κρεμασμένη πάνω του, αλλά έβρισκε τον τρόπο να στείλει την μπάλα στο καλάθι. Εκείνος που ήξερες ότι, τις στιγμές που η μπάλα "έκαιγε", θα την έπαιρνε στα χέρια του και φέροντάς της στοργικά θα την άφηνε να πέσει μέσα στο αντίπαλο δίχτυ.

Θυμάμαι το Ευρωμπάσκετ του ΄87, όταν πανηγύριζα παρέα με φίλους στις κερκίδες του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας. Όταν στηθήκαμε στην ουρά στα εκδοτήρια για να βρούμε εισιτήρια για τον ημιτελικό με τη Γιουγκοσλαβία, καθώς για τους πρώτους αγώνες είχαμε προνοήσει και τα είχαμε προμηθευτεί αρκετές εβδομάδες πριν ξεκινήσει η διοργάνωση. Αλλά και τις στιγμές μετά την κατάκτηση του τροπαίου.

Όπως θυμάμαι και την πολύ πικρή γεύση που άφησε στα χείλη, ο τρόπος που αποχώρησε από τα γήπεδα τον Οκτώβριο του 1994. Δεν εγκατέλειψε το παρκέ με τον τρόπο που θα ήθελε και δικαιούνταν αυτός ο τεράστιος αθλητής. Ήταν σαν να έπεσε ένα μαύρο στην οθόνη.

Το μπάσκετ μας έχει χαρίσει πολλές επιτυχίες σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. Μας έκανε να αισθανθούμε όμορφα πολλά βράδια. Και εκείνος που πρώτος, όχι απλά τα ομόρφυνε, αλλά τα άλλαξε εντελώς ήταν ο σπουδαίος, ο ξεχωριστός Νίκος Γκάλης.

Γκάλη ο Σταύρος Καραΐνδρος

Είμαστε η γενιά του Άρη της Πέμπτης, του Ευρωμπάσκετ, της διαφήμισης Αγνό, των βολών του Κόρφα με το ένα χέρι, του Σπόρτινγκ στην Ευρώπη και άλλων πολλών. Είμαστε η γενιά που στις μπασκέτες των γειτονιών προσπαθούσαμε να μιμηθούμε τον τρόπο που σουτάρει ο Γκάλης και κοροϊδεύσαμε τον Γιαννάκη για το κλάμα του μετά την αγκωνιά από τον Τσατσένκο.

Είμαστε η γενιά που μάθαμε μπάσκετ από τον Γκάλη και τον θυμηθήκαμε ξανά από τον (προπονητή) Γιαννάκη. Είμαστε η γενιά που ξέρουμε για τον Γκάλη των 63 πόντων και τον Γιαννάκη των 72 στον περίφημο αγώνα του Άρη με τον Ιωνικό Νέας Φιλαδέλφειας. Είμαστε η γενιά που περιμέναμε να φτάσουμε κοντά στα 40 για να δούμε τον Άρη να τιμά τον μεγαλύτερο Έλληνα αθλητή, την αυτού μεγαλειότητα, τον άνθρωπο που πήρε από το χέρι τον ελληνικό αθλητισμό και τον ανέβασε στον αφρό.

Το γνωστό τραγούδι λέει ξεκάθαρα "με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τα άλλα παιδιά". Δεν είναι τυχαίο το όνομα του... Γεωργαλή πρώτο. Ευχαριστούμε όλη την ομάδα του '87, ευχαριστούμε τον Άρη της δεκαετίας του '80, ευχαριστούμε για τις Πέμπτες που μας χάρισαν παρακολουθώντας οκλαδόν στο πάτωμα τις προσπάθειες των "κίτρινων". Μα πάνω απ' όλα ευχαριστούμε τον Γκάλη. Γιατί κάθε... ποδοσφαιρικός που σέβεται τον εαυτό του, χρωστά ευγνωμοσύνη στον Νικ the greek

Γκάλη ο Θέμης Καίσαρης

Ξέρω πως μετά απ’αυτό πολλοί θα με βλέπετε με περίεργο μάτι, αλλά είναι η αλήθεια κι ήρθε η ώρα να την καταθέσω γραπτώς και δημόσια: μεγάλωσα αντιπαθώντας και τον Γκάλη και τον Γιαννάκη. Ξέρω, με κάνει να ακούγομαι πολύ ηλίθιος, αλλά δεν κάθισα ποτέ Πέμπτη βράδυ να δω “τον Άρη του Γκάλη και του Γιαννάκη” όπως έκανε τότε όλη η Ελλάδα. Όχι από αντίδραση, αλλά (το χειρότερο) από άγνοια. Για μένα αθλητισμός ήταν κυριακάτικο ραδιόφωνο και μετά Αθλητική Κυριακή, ήταν Αναστόπουλος και Σαραβάκος. Κι ήρθε μια Παρασκευή το 1987 όταν όλο το 76ο Δημοτικό Αθηνών μιλούσε για τον Γκάλη κι αυτά που έκανε στην Τρέισερ.

Δεν είχα άλλη επιλογή, κάθισα την επόμενη εβδομάδα να δω τον επαναληπτικό, να δω τον Άρη του Γκάλη και του Γιαννάκη. Όπως πιθανότατα γνωρίζετε, η Τρέισερ Μιλάνο κάλυψε την διαφορά των 31 πόντων που είχε χάσει στο Αλεξάνδρειο κι απέκλεισε τον Άρη, που ήταν σε μια τραγική βραδιά. Μικρό παιδί ήμουν, η αντίδραση ήταν λογική στον παραλογισμό της.

“Αυτούς δεν τους συμπαθώ, δεν τους υποστηρίζω. Ποιοι είναι οι αντίπαλοί τους; Α, ο ΠΑΟΚ. Ωραία, εγώ στο μπάσκετ είμαι ΠΑΟΚ, και θα είμαι πάντα κόντρα στον Γκάλη και τον Γιαννάκη.” Έτσι, τα χρόνια μου μέχρι την είσοδο Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού στο προσκήνιο πέρασαν με Νιούμαν, Μακαρά, Πιτ Παπαχρόνη, Σταυρόπουλο, Φασούλα και φυσικά Μπάνε και Κόρφα.

Τα χρόνια πέρασαν, Γκάλης και Γιαννάκης αποχώρησαν, το μεγαλείο τους έμεινε πια στο μυαλό μου ατόφιο, ανεπηρέαστο από οπαδισμούς και παιδικα/εφηβικά πείσματα. Ο καθένας τους είναι με τον δικό του τρόπο ανεπανάληπτος και διαφορετικός. Ο Γιαννάκης δεν ήταν Γκάλης, ο Γκάλης δεν ήταν Γιαννάκης. Ο ένας βουτούσε στο παρκέ κι έβρισκε τρόπο να προσφέρει ο,τι έχει στην ομάδα του ακόμα και στις βραδιές που έσπαγε τα σίδερα με τούβλα. Ο άλλος ήταν απλά και λιτά αυτό που δεν είχαμε ποτέ - ο καλύτερος, ο μάγος, ο ασταμάτητος, ο τρόμος των αντιπάλων.

Ο Γκάλης αποχώρησε μια νύχτα στο Παγκράτι κι έκτοτε δεν τον είδαμε ποτέ ξανά ως κομμάτι του μπάσκετ, παρότι είναι συνώνυμό του. Ο Γιαννάκης, όπως ήταν εύκολο να εικάσει κανείς από τότε που ήταν παίκτης, δεν μπορούσε να μείνει μακριά απ’τα παρκέ, τον αγώνα, την πορτοκαλί μπάλα, συνέχισε και συνεχίζει να είναι κοντά στην καψούρα του.

Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι το "χωρίς αυτόν δεν θα γινόταν" δεν ισχύει μόνο για τον Γκάλη, ισχύει και για τον Γιαννάκη, αλλά και για τον Φάνη και για τον Φασούλα. Όμως, δεν είναι άδικο γι’αυτούς να ειπωθεί πως το “χωρίς αυτόν δεν θα γινόταν” του Γκάλη είναι μεγαλύτερο απ’το δικό τους. Ο Γκάλης είναι αυτό που έγραφα σ’ένα κείμενο τον Ιανουάριο, όταν κατέθετα την δική μου ταπεινή άποψη για το πως θα ήθελα να τιμηθεί: είναι the father of all, ο πατέρας όλων. Κι όποιος μπαίνει σε σύγκριση μαζί του είναι καταδικασμένος να χάνει.

Κι αυτό που ποτέ δεν θα ξεχάσω δεν είναι τα καλάθια που έχω μάθει πλέον απ’έξω τόσες φορές που τα έχω δει. Είναι το απερίγραπτο συναίσθημα που ένιωσα όταν στην τελετή έναρξη της Αθήνας είδα το βάδισμά του να γίνεται σιγά-σιγά τρέξιμο. Όταν δέκα χρόνια μετά από την τελευταία φορά, είδα ξανά αυτό που θα αναγνώριζα ανάμεσα σε χιλιάδες, ακόμα και με το πιο μακρινό πλάνο. Το τρέξιμο του Γκάλη. Ναι, αυτό που φέρατε κι εσείς στο μυαλό σας.

Γιαννάκη ο Δημήτρης Κριτής

Μπασκετικό δεν με λες. Αντίθετα ανατράφηκα δημοσιογραφικά δίπλα σε τεράστιες φυσιογνωμίες, που το μπάσκετ το είχαν στο μυαλό και την καθημερινότητά τους ως ένα δίστηλο (1/3 σελίδας) στο σύνολο της ύλης της αθλητικής εφημερίδας, άντε ένα πεντάστηλο στο φύλλο της Δευτέρας γιατί είχε και αγώνες... Επαγγελματικά όμως ήμουν υποχρεωμένος και να γνωρίζω και να παρακολουθώ και να καλύπτω αν χρειαστεί. Κι επειδή είμαι Περιστεριώτης, το κλειστό του Αιγάλεω που φιλοξενούσε τότε τον Γ.Σ.Π. έγινε δεύτερο σπίτι μου τα απογεύματα του Σαββάτου. Εναλλάξ μ' εκείνο του Πλάτωνα, έδρα του Ιωνικού Νικαίας.

Δεκαπέντε χρόνων ήμουν ήδη ένα χρόνο "cigarettes boy" (πως λέμε ball boy, ε, εγώ ήμουν για τα τσιγάρα...) στο "ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ", στην Πειραιώς 9-11 στην Ομόνοια. Δεν θυμάμαι αν ήταν ο Γιάννης Φιλέρης ή ο Γιάννης ο Αντωνόπουλος που μου ανακοίνωσε ότι θα πρέπει να πάω στη Νίκαια. Στην αρχή τσίνησα και για να με πείσει μου είπε ότι είμαι πολύ τυχερός γιατί θα δω την τιτανομαχία Γιαννάκη εναντίον Γκάλη, που πριν από δύο χρόνια είχαν βάλει 72 και 63 πόντους σε αντίστοιχο παιχνίδι.

"Τι παπατζής Θεέ μου" σκέφτηκα, αλλά πριν περάσω στην επίθεση, αντιλήφθηκα με την άκρη του ματιού μου να έρχεται πίσω μου ο κ. Θόδωρος Νικολαΐδης. Μου έριξε τη συνηθισμένη φάπα στο σβέρκο και με ρώτησε "που θα πας το Σάββατο;" Φούσκωσα από υπερηφάνεια και αποκρίθηκα "Ιωνικός-Άρης στο μπάσκετ" (αυτό κι αν ήταν παπατζιλίκι...)! Τελικά πήγα (ας έκανα κι αλλιώς) και είδα και τιτανομαχία. Ο Γκάλης πήρε την άτυχη ρεβάνς από τον Γιαννάκη σημειώνοντας 52 πόντους έναντι 51, αλλά ο Ιωνικός πήρε τη δική του ρεβάνς έναντι του Άρη με 117-99 (113-114 το 1981)!

Μην τα πολυλογούμε, την άλλη μέρα στο διάλειμμα (Γ' Λυκείου) συνέλαβα τον εαυτό μου να σουτάρει στην μπασκέτα με στιλ -η μπάλα πάνω από το κεφάλι- Γιαννάκη. Γιατί Γιαννάκη; Γιατί ο Γκάλης ήταν αυτός που πήγε το μπάσκετ πέντε βήματα παραπάνω, (συν)ανατρέφοντας 1-2 γενιές μπασκετμπολιστών, αλλά δεν το βρήκε και στα... σκατά όταν ήρθε από το Αμέρικα.

Ε, ο Γιαννάκης ήταν ο τελευταίος (ηλικιακά) εκείνων που το διατηρούσαν σ' ένα αξιοπρεπέστατο επίπεδο και βοήθησε τον Mega-Nick να το απογειώσουν. Έπαιζε ξύλο, μάρκαρε τον καλύτερο περιφερειακό των αντιπάλων, βούταγε στο παρκέ και σκόραρε. Ε, εντάξει, δεν ήταν το ίδιο θεαματικός, τι να κάνουμε; Εκ των υστέρων και πάλι Γιαννάκη θα διάλεγα, γιατί ο Γκάλης από την ημέρα που πήρε το καπελάκι του και αποχώρησε από την ενεργό δράση, έριξε μαύρη πέτρα πίσω του, ενώ ο "δράκος" συνέχισε ως το ίδιο καλός προπονητής, με σειρά επιτυχιών σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο. Συνεχίζει να το βοηθά, να διατηρηθεί σ' ένα αξιοπρεπέστατο επίπεδο...

Γκάλη ο Νίκος Γιαννόπουλος

Πρέπει να ομολογήσουμε ότι η δυσκολία της σημερινής σύγκρισης ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Άλλωστε μιλάμε για την ΤΗΝ ίντριγκα του ελληνικού μπάσκετ στα χρυσά χρόνια της δεκαετίας του '80.

Πρώτα από όλα τα δεδομένα. Ο Νίκος Γκάλης έβαλε το ελληνικό μπάσκετ στις ράγες του απόλυτο επαγγελματισμού και με το θεϊκό του άγγιγμα το εξύψωσε στα μάτια της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης με την αναμφισβήτητη κλάση του και την αυταπάρνησή του εξελίχθηκε σε τοτέμ για το άθλημα στη χώρα μας. Εκτός αυτού ο "δράκος" έχει να λέει ότι ο Άρης έγινε πραγματικά ΑΧΤΥΠΗΤΟΣ με τη δική του συνδρομή από το 1984 και μετά.

Τώρα όμως θα μιλήσει το συναίσθημα. Και η καρδιά λέει Γκάλης για μία σειρά από λόγους. Ο κυριότερος; Ο Νικ είναι ο αθλητής που πραγματικά μπήκε στα σπίτια και της ψυχές όλων των Ελλήνων φιλάθλων και μη. Ο γράφων θυμάται με νοσταλγία τον παππού του, ο οποίος δεν είχε καμία σχέση με τον αθλητισμό να λέει

"Πάλι αυτόν τον Γκάλη βλέπετε ε;" Tι άλλο να πούμε για το μεγάλο γκάνγκστερ του ελληνικού μπάσκετ; Υπήρξε ο καλύτερος πρεσβευτής της Ελλάδας στο εξωτερικό για σχεδόν 20 χρόνια.

Εξ ορισμού η σύγκριση βγάζει αδικημένο τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον άνθρωπο που ανέβηκε στο Έβερεστ του ευρωπαϊκού μπάσκετ και ως παίκτης και ως προπονητής με την Εθνική ομάδα, τον άνθρωπο που έκανε μία μεγάλη καριέρα με κομμένο χιαστό. Αλλά είπαμε ο Νικ ήταν άλλη πάστα, μη γήινη, θαρρείς και σκόραρε με τη βοήθεια του Θεού...

Γιαννάκη ο Γιάννης Ζωιτός

Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα! Ούτε τρελός είμαι ούτε πιστεύω ότι ο Γιαννάκης ήταν ανώτερος του Γκάλη. Θα πέσει φωτιά να μας κάψει… Την ώρα όμως που ο ένας ερχόμενος από τις ΗΠΑ, έφερνε την άνοιξη (και το καλοκαίρι μαζί) στο ελληνικό μπάσκετ, ο άλλος ήταν το ελληνικό μπάσκετ. Στη δική του φιγούρα, από την κορυφή μέχρι τα νύχια, καθρεπτίζεται -ακόμη και σήμερα- το "είναι" του Έλληνα παίκτη. Με τα -πολλά- καλά και τα άσχημα. Ο Γιαννάκης υπήρξε τσαμπουκάς με τους αντιπάλους και αλληλέγγυος με τους συμπαίκτες, σκληρός αμυντικός και ενστικτώδης στην επίθεση, ατρόμητος και πονηρός μαζί.

Ο Γκάλης ήταν… θεόσταλτος, ένας υπηρέτης της πορτοκαλί θεάς, σαν να ήρθε απευθείας από τον… Άρη. Γι’ αυτό και προσκυνάμε ακόμη ή στεκόμαστε προσοχή στο διάβα του. Ο Γιαννάκης ήταν πιο γήινος. Ξεσπούσε ευκολότερα, εκδήλωνε τα συναισθήματά του, πανηγύριζε κι έκλαιγε. Ήταν πιο κοντά σε μας. Όταν προσπαθούσαμε, αποτυγχάνοντας, να γίνουμε Γκάληδες, δεν είχαμε κατά νου ότι μπορούμε πολύ πιο εύκολα να γίνουμε Γιαννάκηδες. Αγαπώντας με πάθος το μπάσκετ και δουλεύοντας νυχθημερόν γι’ αυτό. Ακόμη και σήμερα ως προπονητής το ίδιο κάνει. Ανεξάρτητα με την άποψη του καθενός το παραμύθι του ελληνικού μπάσκετ είχε και έχει "δράκο".

Γκάλη ο Αποστόλης Χορτάτος

Δεν υπήρξε ποτέ πιο εύκολη επιλογή στις "Κόντρες" και προβλέπω δυστυχώς... "πανωλεθρία". Θεωρώ άδικη την κόντρα για τον Παναγιώτη Γιαννάκη και εξηγούμαι... Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης του Νίκου Γκάλη με οποιονδήποτε άλλον αθλητή και όχι αποκλειστικά με καλαθοσφαιριστή εντός των συνόρων. Ο άνθρωπος που άλλαξε για πάντα τη μοίρα ενός αθλήματος, ανεβάζοντας κατακόρυφα τόσο το πρεστίζ όσο και το επίπεδο, αποτελεί διαχρονικά παράδειγμα για οποιονδήποτε ασχολείται με τα σπορ στην Ελλάδα. Δεν πέρασε ποτέ και δύσκολα θα περάσει άλλος με τα χαρακτηριστικά του Γκάλη.

Το ελληνικό μπάσκετ χρωστά πολλά στον Παναγιώτη Γιαννάκη καθώς αποτέλεσε -δίχως την παραμικρή αμφισβήτηση- έναν από τους κορυφαίους στο είδος του. Μορφή του αθλήματος και αυτός, όχι όμως "Η ΜΟΡΦΗ", τίτλος που ανήκει αποκλειστικά στον Νίκο Γκάλη. Είναι αυτός που ακόμη και σήμερα εμπνέει τα μικρά παιδιά να ασχοληθούν με την πορτοκαλί θεά κι ας έχουν περάσει χρόνια από τότε που αποσύρθηκε. Αν έχει κάτι αθλητικό για να περηφανεύεται η χώρα μας στους έξω, αυτός είναι ο Γκάλης. Ο δικός μας Μαραντόνα.

Γκάλη ο Κώστας Μπράτσος

Είμαι κι εγώ παιδί του σωλήνα Παιδί που δεν πολυπρόλαβε τον Νίκο Γκάλη στα καλύτερά του, εκεί στα μέσα των 80s. Αλλά παιδί που έπαιξε στα γήπεδα που χτίστηκαν εξαιτίας του και που τον μιμήθηκε με σπάσιμο μέσης σε μπάσιμο είτε εντός είτε εκτός σπιτιού. Διότι αυτός ήταν ο Nick the Greek. Ο παίκτης που κάθε ανήλικoς ήθελε να αντιγράψει, να ξεπατικώσει παίζοντας σε μπασκέτες Jordan, σε μπασκέτες βεντουζομένες στην πόρτα ή και σε κανονικές μπασκέτες. Ο παίκτης που όλοι ήξεραν ότι είναι "αυτός", οπότε όλοι τον πρόσεχαν: συμπαίκτες, αντίπαλοι, προπονητές, φίλαθλοι. Αυτόν κοιτούσαμε όλοι, γι' αυτόν μάθαμε όλοι, αυτόν θαυμάσαμε όλοι, αυτόν επιλέγω. Εξάλλου, όταν κατάλαβα ότι δεν φορούσε το 6 στην Εθνική Ελλάδας, αλλά αυτό ήταν το νούμερο του Παναγιώτη Γιαννάκη, ήθελα να αλλάξω την εμφάνιση που μου είχαν κάνει δώρο. Καλός ο "δράκος", αλλά δεν ήταν Γκάλης...

Γκάλη ο Μάνος Ανδρουλάκης

Κρίμα κι άδικο! Νιώθω ότι κλέβω εκκλησία (μέρες που είναι). Ο Νίκος Γκάλης συγκαταλέγεται αναμφίβολα μέσα στους 2-3 θρύλους του ελληνικού αθλητισμού και ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι "απλά" ένας από τους κορυφαίους μπασκετμπολίστες που ανέδειξε η χώρα μας.

Για να τα λέμε όλα, μετά την αποχώρηση του Γκάλη, ο "δράκος" οδήγησε τον Άρη στην κατάκτηση του πρώτου ευρωπαϊκού του τίτλου (Κύπελλο Κυπελλούχων 1993) και αναδείχθηκε πρωταθλητής Ευρώπης με τον Παναθηναϊκό. Συν τοις άλλοις ανδρώθηκε μπασκετικά στην Ελλάδα εν αντιθέσει με τον αχώριστο συμπαίκτη του που μας ήρθε από το Αμέρικα. Αλλά...

Σε ένα λεξικό με αθλητικά λήμματα, δίπλα από τη φράση "ελληνικό μπάσκετ" θα υπήρχε φωτό του Νίκου Γκάλη και όχι του Παναγιώτη Γιαννάκη. Αν ο Νίκος Γκάλης δεν ερχόταν στη χώρα μας, οι αγώνες της Α1 θα γίνονταν ακόμα στον Τάφο του Ινδού και το Παπαστράτειο. Εξάλλου η παράφραση του άσματος λέει: "Με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη..." και όχι το αντίθετο. Έτσι απλά...

Γκάλη ο Γιάννης Ντάλλας

Ο ένας άλλαξε την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ και του ελληνικού αθλητισμού, ο άλλος αποτέλεσε μέρος της. Είναι ένα δίλημμα για το οποίο δεν χρειάστηκα ούτε δευτερόλεπτο για την επιλογή. Γκάλης ήταν μόνο ένας. Ο Θεός. Οι υπόλοιποι ακολουθούσαν. Ακόμη και ο Γιαννάκης που οι δυο τους κατάφεραν σπουδαία πράγματα σε Άρη και εθνική ομάδα.

Ο Νικ the Greek ήταν η πρώτη μεγάλη αιτία που η Ελλάδα ενώθηκε, έκλαψε, ψήλωσε, ένοιωσε περήφανη για ένα αθλητικό επίτευγμα. Ο Γκάλης είναι η αιτία που αμφισβητούμαι το παγκόσμιο θεώρημα του αθλητισμού: ότι δηλαδή κανείς δεν μπορεί να καταφέρει οτιδήποτε μοναχός του.

Ο σπουδαίος Γκάλης όλα αυτά που πέτυχε και κατέκτησε στην καριέρα του ήταν αποτέλεσμα του μαγικού τρόπου που αγωνιζόταν, των περπατημάτων στον αέρα που σαν αυτά δεν έχουμε ξαναδεί, της απίστευτης ευστοχίας και κυρίως της ευστροφίας του μέσα στο παρκέ.

Είναι κρίμα για τον Γιαννάκη το δίλημμα με τον απόλυτο άρχοντα του ελληνικού μπάσκετ καθώς και αυτός πρόσφερε πολλά στο άθλημα. Αλλά είπαμε, Θεός ήταν και παραμένει ένας. Ο ΓΚΑΛΗΣ.

ΝΙΚΗΤΗΣ Ο ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΛΗΣ

Οι συντάκτες του Contra.gr απάντησαν στο "αιώνιο" εν Ελλάδι μπασκετικό δίλημμα, αναδεικνύοντας νικητή τον Νίκο Γκάλη στην τιτανομαχία με τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Εσείς ποιον προτιμάτε; Γκάλη ή Γιαννάκη; Γράψτε από κάτω την άποψή σας!