Λίβερπουλ ή Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ

"Kοίτα τι μας βάζει να κάνουμε, ρε". Με αυτή την απάντηση υποδέχθηκε η πλειοψηφία των συντακτών την πρόταση του Σταύρου Καραΐνδρου να θέσουμε επί τάπητος το δίλημμα: Λίβερπουλ ή Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Παραδεχτείτε το, είναι μια ιντριγκαδόρικη κόντρα που μπορείς να πεις χίλια δύο πράγματα για να υποστηρίξεις την απόφασή σου. Γιατί ακόμα κι αν υποστηρίζεις κάποια άλλη ομάδα, σίγουρα έχεις συμπάθεια σε κάποιες από αυτές τις δύο. Πάμε, λοιπόν!

Μάντσεστερ, ο Κώστας Μπράτσος

Από παιδί, όσο κι αν προσπάθησαν τα ελληνικά ΜΜΕ και οι Έλληνες αθλητικοί δημοσιογράφοι δεν κατάφεραν να με πείσουν ότι το αγγλικό ποδόσφαιρο και οι εκπρόσωποί του ήταν κάτι παραπάνω από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Ήτοι μία ποδοσφαιρική χώρα με τεχνογνωσία, υπερβολικά λεφτά, πλούσια ιστορία - παράδοση και μέτρια αγωνιστική ικανότητα. Προσωπικά, το τελευταίο στοιχείο είναι αυτό αναζητώ περισσότερο από κάθε άλλο σε παίκτες ή ομάδες που θαυμάζω.

Ως εκ τούτου, δεν με επηρεάζουν την κρίση μου ούτε τα "You 'll Never Walk Alone" ούτε τα "Flowers of Munich" ώστε να κλίνω προς μία κατεύθυνση, Και φυσικά ούτε η ιστορία μιας ομάδας, αφού πολύ απλά ιστορίες (και μάλιστα σπουδαίες) έχουν όλες οι ομάδες, απλά εμείς -ως επί το πλείστον- δεν γνωρίζουμε άλλες γλώσσες πλην των αγγλικών ώστε να τις κάνουμε κτήμα μας. Ποδοσφαιρικά, λοιπόν, η αντίληψή μου ταυτίζεται με την περίοδο των "πέτρινων" χρόνων της Λίβερπουλ. Κατά την ίδια χρονική περίοδο, έχω δει κάποιους πρόσωπα ή και ομάδες των "κόκκινων διαβόλων" που τίκαραν τα περισσότερα κουτιά από τα προσωπικά στάνταρ που θέτω ώστε να τους παραδεχθώ.

Ο Ερίκ Καντονά είναι ένας τέτοιος ποδοσφαιριστής, ο Ράιαν Γκιγκς επίσης, στον Άλεξ Φέργκιουσον (με τα αναρίθμητα στραβά του) επιβάλλεται σεβασμός, ενώ και η ομάδα στα τέλη της δεκαετίας του '90 παρουσίαζε μία καλή εικόνα, μέχρι να έρθουν Ιταλοί και Ισπανοί τη νέα χιλιετία και να κατακτήσουν τα πάντα.

Εφόσον είμαι αναγκασμένος να επιλέξω κάτι από τα δύο, τότε δεν μπορώ παρά να επιλέξω την ομάδα που στα χρόνια μου έχει γίνει συνώνυμο του αγγλικού ποδοσφαίρου. Όσο παγερά αδιάφορο κι αν με αφήνει αυτό...

Λίβερπουλ, ο Μάνος Ανδρουλάκης

Μπομπ Πέισλι εναντίον Άλεξ Φέργκιουσον, Κένι Νταλγκλίς εναντίον Τζορτζ Μπεστ, Ίαν Ρας εναντίον Μπόμπι Τσάρλτον. Δύο κλαμπ βγαλμένα θαρρείς από αρχαιοελληνική τραγωδία. Μόναχο 1958, Χέιζελ 1985, Χίλσμπορο 1989... Δύο ομόχρωμες ομάδες με αμέτρητες διακρίσεις. Ποια είναι η μαγική λέξη που κάνει τη διαφορά; Μα, η συνείδηση.

Η περίοδος 5-7 ετών είναι καταλυτική για την επιλογή συλλόγου από ένα παιδί, τα περισσότερα εκ των οποίων ακολουθούν τις προτιμήσεις του μπαμπά/μεγαλύτερου αδερφού/άλλου συγγενή ή υποστηρίζουν "την καλύτερη ομάδα". Εδώ κάπου έρχεται η συνείδηση, ποδοσφαιρική και ενδεχομένως κάτι παραπάνω. Τότε είναι που διαλέγεις κάτι άλλο, το διαφορετικό...

Η Λίβερπουλ είναι αυτό ακριβώς. Λέξεις/φράσεις όπως Kop, This is Anfield, You'll Never Walk Alone συνθέτουν ένα ποδοσφαιρικό μείγμα που μυρίζει χορτάρι και είναι επενδυμένο ηχητικά, όχι μόνο από τους φωνακλάδες του (Spion) Kop, αλλά από όλους τους θαμώνες του "Άνφιλντ". Στην τελική τι να φτουρίσουν οι δεκάδες τίτλοι και οι αμέτρητες διακρίσεις μπροστά στα ντεσιμπέλια του "κόκκινου" γηπέδου. Αυτός ναι, είναι πραγματικός θρύλος.

Όταν γίνεται σύγκριση τόσο μεγάλων και, παράλληλα, ισάξιων μεγεθών δεν είναι εφικτό να βάλεις στη ζυγαριά τις κατακτήσεις τροπαίων, τα οικονομικά δεδομένα ή τις προσωπικότητες που επί της ουσίας δημιούργησαν την εν λόγω Κόντρα. Ούτε φυσικά να μακρηγορήσεις. Επομένως η απάντηση βρίσκεται στην προηγούμενη παράγραφο.

Λίβερπουλ, ο Γιάννης Ζωιτός

Πιστεύω εις μία, αγία και καθολική Λίβερπουλ και προσδοκώ (τόσα χρόνια) ανάσταση... νεκρών! Περισσότερο ξεκάθαρη δεν θα μπορούσε να είναι η απάντηση στο ρητορικό (για μένα) ερώτημα που μου ετέθη από την αρχισυντακτική ομάδα. Ένα ερώτημα που με ξεπερνάει ως αθλητικό συντάκτη και με προκαλεί να φορέσω για λίγο το μανδύα του οπαδού, να γίνω κομμάτι της (spion) kop και να τραγουδήσω “you 'll never walk alone”.

Μην περιμένετε λοιπόν πειστικά επιχειρήματα. Η Λίβερπουλ είναι θρησκεία, είναι ιδέα και “αι ιδέαι δεν αποθνήσκουν”, όσα χρόνια κι αν έχουν μεσολαβήσει από την τελευταία κατάκτηση του ιερού δισκοπότηρου του αγγλικού ποδοσφαίρου. Είναι πολλά τα 23, το ξέρω και αποδέχομαι την καζούρα αδερφού και φίλων, οι οποίοι καυχιούνται, όχι άδικα ομολογώ, για τη Γιουνάιτεντ του Φέργκιουσον και τις διαδοχικές επιτυχίες της. Αλλά 24, κύριοι, δεν θα γίνουν.

Η στιγμή που ο Στίβεν Τζέραρντ θα βάλει φωτιά στο Άνφιλντ υψώνοντας την κούπα στον ουρανό του Μερσεϊσάιντ, κοντοζυγώνει! Ο Σκώτος και η... τσίχλα του δεν είναι πια εκεί για να τους γλιτώσει...

Μάντσεστερ, ο Κώστας Χολίδης

Σε αυτή την... κόντρα πιο ουδέτερος δεν γίνεται να υπάρξει. Υποστηρίζω άλλη ομάδα και πραγματικά μου είναι εξαιρετικά δύσκολο το να επιλέξω μία από τις δύο.

Δύο κορυφαίοι σύλλογοι δίχως αμφιβολία με τροπαιοθήκες που θα τις ζήλευαν οι περισσότερες ομάδες. Αν αναγκαστικά πρέπει να διαλέξω μία, όπως επιβάλλει ο κύριος (Θεός να τον κάνει) Καραΐνδρος, αυτή θα είναι η Μάντσεστερ. Ίσως επειδή έχω ζήσει τα καλά της χρόνια, ίσως επειδή σε αυτή έπαιξε, παίζει και δεν ξέρουμε πότε θα σταματήσει ο Ράιαν Γκιγκς.

Ο τεράστιος Ουαλός μπορεί από μόνος του να κάνει κάποιους να συμπαθήσουν μία ομάδα λόγω της τεράστιας αξίας του. Στα χρόνια που έχω ζήσει εγώ τις δύο ομάδες σίγουρα πολλοί είναι οι παικταράδες που έχουν φορέσει τις φανέλες των δύο αυτών συλλόγων αλλά ο "στρατιώτης" Ράιαν είναι για μένα εκείνος που πραγματικά σε κάνει να καθίσεις απολαυστικά στον καναπέ σου και να απολαύσεις ποδόσφαιρο.

Για αυτό λοιπόν επιλέγω Μάντσεστερ. Για τον Ράιαν ρε γαμώτο.

Λίβερπουλ, ο Τόλης Χορτάτος

Ομολογώ πως δεν είμαι φίλος καμιάς εκ των δύο και η επιλογή μου άρα δεν γίνεται με κριτήριο το συναίσθημα. Δεν μπορεί να γίνει και βάσει τίτλων, καθώς μετά το ντεμαράζ της Γιουνάιτεντ τα τελευταία χρόνια (σε Αγγλία και Ευρώπη), οι δύο ομάδες έχουν στην τροπαιοθήκη τους πάνω-κάτω τους ίδιους τίτλους. Επιλέγω λοιπόν βάσει ιστορίας και η Λίβερπουλ μέσα στον προηγούμενο αιώνα αποτέλεσε διαχρονική αξία.

Οι κόκκινοι δεν έχουν καταφέρει εδώ και δύο δεκαετίες περίπου να πανηγυρίσουν πρωτάθλημα, διάστημα στο οποίο η ομάδα του Μάντσεστερ μεγαλούργησε στο Νησί, εντούτοις καταφέρνουν να παραμένουν ένα τοπ-κλας κλαμπ. Οι δύο ευρωπαϊκοί τίτλοι άλλωστε που κατέκτησε ο σύλλογος του μεγάλου λιμανιού το 2001 (κύπελλο UEFA) και το 2005 (Champions League), τον κράτησαν στην επιφάνεια.

Είναι μια ομάδα θρύλος που έχει γοητεύσει εκατομμύρια οπαδούς ανά τον κόσμο με τις ιστορίες που συνθέτουν την ιστορία της. Υπάρχουν ιστορίες καλές (βλέπε τίτλους) αλλά και άσχημες (βλέπε Χέιζελ και Χίλσμπορο) που τη "στοιχειώνουν" και παράλληλα την καθιστούν ως ένα από τα βασικότερα κομμάτια του παζλ "αγγλικό ποδόσφαιρο". Αν και φίλος της Τσέλσι, θεωρώ πως η Λίβερπουλ αποτελεί την "καρδιά" της πατρίδας του ποδοσφαίρου. Αντίθετα η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι μεν ιδιαιτέρως σημαντική, όχι όμως η σπουδαιότερη.

Μάντσεστερ, ο Σταύρος Καραΐνδρος

Ο πατέρας μου και ο ένας ο αδερφός μου είναι Λίβερπουλ. Ο άλλος ο αδερφός είναι Μάντσεστερ. Προφανώς ήθελε να ισοφαρίσει και γι' αυτό φρόντισε από πιτσιρικά να με κάνει να συμπαθήσω αυτή την ομάδα, μέχρι που μεγάλωσα και αντιπάθησα το αγγλικό ποδόσφαιρο. Καλώς ή κακώς οι κάπου εκεί ανάμεσα στα 30-35 έζησαν και μεγάλωσαν με τη Γιουνάιτεντ. Καντονά, Ινς, Καντσέλσκις (γλωσσοδέτης) και μία ομάδα που ετοίμαζε ο Αλεξ -πριν γίνει Σερ- Φέργκιουσον για τα επόμενα χρόνια με Μπέκαμ, Σκόουλς κτλ, κτλ.

Οχι πως η Λίβερπουλ ήταν καμιά ομαδούλα, όπως την έκαναν τα τελευταία χρόνια. Τότε ήταν άξια διεκδικήτρια του τίτλου μαζί με την Αρσεναλ, η οποία επίσης μεγάλωσε γεννιά υποστηρικτών της. Αρα, τα κουκιά ήταν μετρημένα. Για την εποχή που άρχισα να βλέπω ποδόσφαιρο, η επιλογή ήταν λογική (Γιουνάιτεντ). Αν, όμως, με προλάβαινε ο πατέρας μου, θα διάλεγα Λίβερπουλ. Και θα προσπαθούσα να θυμηθώ το τελευταίο πρωτάθλημα (άουτς).

Μάντσεστερ, ο Νίκος Γιαννόπουλος

Εδώ η λογική θα μπει στο περιθώριο και θα μιλήσει το συναίσθημα. Πιτσιρικάς ακόμη ο γράφων, διάβασε την ιστορία του Μονάχου. Και αυτομάτως, ενώ πιο πριν έβλεπε με συμπάθεια την Αρσεναλ, η καρδιά σκίρτησε για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Χωρίς φανατισμό, χωρίς μεγάλο πάθος αλλά με μεγάλο θαυμασμό για το γεγονός ότι στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου υπήρξε ομάδα που κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών (το πρόγονο του Τσάμπιονς Λιγκ για τους νεότερους) ενώ δέκα χρόνια πριν είχε χάσει τον ανθό των ποδοσφαιριστών της στο τραγικό αεροπορικό δυστύχημα του 1958.

Τρομερό κατόρθωμα που στις ημέρες μας πιθανότατα να μην συνέβαινε ποτέ. Για τη Λίβερπουλ, των πέντε Κυπέλλων με τα μεγάλα αυτιά, υπάρχει απεριόριστος σεβασμός, ίσως και νοσταλγία διότι η δική μας γενιά έμαθε το αγγλικό ποδόσφαιρο από τα 45λεπτα στους "Αθλητικούς Παλμούς" της ΕΤ2 κατά τη δεκαετία του 80 όταν η Λίβερπουλ μεσουρανούσε. Δεν υπάρχει όμως η αγάπη, το αγνό συναίσθημα. Τουτέστιν, glory, glory Manchester United!

Λίβερπουλ, ο Ηλίας Αναστασιάδης ( oneman.gr)

Στην Αγγλία είμαι Σέφιλντ Γουένσντεϊ, οπότε αυτό που παρουσιάζει περισσότερο ενδιαφέρον για κάθε σοβαρό οπαδό/άνθρωπο είναι το τι ομάδα δεν είμαι στην Αγγλία. Δεν είμαι λοιπόν με καμία ομάδα του Μάντσεστερ σε βαθμό που αν τεθεί δίλημμα 'Μαν. Γιουνάιτεντ 2013 ή Ποσειδώνας Μηχανιώνας 1998', θα απαντήσω Ποσειδώνας Μηχανιώνας 1998, παρότι το απόγευμα που αποκλείστηκε η ΑΕΚ από τον Σάκη Πρίττα, έκλαιγα με λυγμούς επί δύο ώρες στα αγγλικά και δεν μπορούσε να με συνεφέρει ούτε ο επιστάτης που μου 'χε αδυναμία.

Μάντσεστερ. Φοβερές μουσικές, αλλά εκφυλισμός της αλήτικης μαγείας (και μαγιάς) του ποδοσφαίρου. Από τη μία, έχεις την ομάδα που έκανε την μπάλα Διοίκηση Επιχειρήσεων και τους οπαδούς της πελάτες με Π κεφαλαίο. Τη Γιουνάιτεντ που το μόνο στοιχείο της που δεν εκμεταλλεύτηκε εμπορικά είναι οι τσίχλες του σερ Άλεξ. (Και πάλι δεν είμαι σίγουρος). Από την άλλη έχεις την Σίτι, που απέδειξε ότι αν αποφασίσεις να ρίξεις το ΑΕΠ έξι αφρικανικών χωρών σε μία ομάδα, είναι λογικό να πάρεις κάποτε το πρωτάθλημα και επόμενο να αστοχήσεις στο να δημιουργήσεις έναν ποδοσφαιρικό μύθο. Με τόσα λεφτά για ξόδεμα, ανασταίνω τον Αθηναϊκό και παίζω Τσάμπιονς Λιγκ. Έτσι ξέρω κι εγώ.

Διαλέγω Λίβερπουλ (χωρίς να είμαι) για τον μύθο του Κοπ, της ομάδας και των supporters της (όπως με έμαθε να τους ξεχωρίζω απ' τους κοινούς οπαδούς ο Θέμης Καίσαρης), για το μουστάκι του Ίαν Ρας, για το προ 20ετίας Σούπερ Σάββατο στον ΑΝΤ1 και για τα αρχαία, κοντά δίχτυα ελάχιστων μοιρών κλίσης του Άνφιλντ, που συναντώνται πλέον σε ελάχιστα γήπεδα (βλ. μουσειακό Λουίτζι Φεράρις των Τζένοα και Σαμπντόρια).

Α, και για την πανανθρώπινη ανατριχίλα στο 'You 'll Never Walk Alone".

Λίβερπουλ, ο Θέμης Καίσαρης

Το ερώτημα δεν έχει νόημα για τους ταγμένους, ο καθένας έχει πάρει το στρατόπεδό του. Όπως δεν έχει νόημα να γίνουν συγκρίσεις, τσακωμοί, “εμείς αυτό, εσείς το άλλο”.

Δεν θα γράψω γιατί έγινα Λίβερπουλ, ο καθένας έχει μια ιστορία για την ομάδα που διάλεξε να ακολουθεί εκτός συνόρων. Θα γράψω γιατί την αγαπώ, θα γράψω αυτό που λέω σε όποιον πιάνουμε την κουβέντα για τους Κόκκινους. Πως η Λίβερπουλ είναι η πιο κινηματογραφική ομάδα του κόσμου. Γεμάτη από ιστορίες που νομίζεις πως έχουν βγει από σενάριο, από βιβλίο, που αν τις έβλεπες στην οθόνη θα έλεγες πως αυτά γίνονται μόνο στο σινεμά.

Δεν μιλάω για γκολ, τίτλους, νίκες, παιχταράδες, κτλ. Μιλάω για τον Σάνκλι και τις εκπληκτικές ατάκες του. Για τον τύπο που βρήκε την Λίβερπουλ στην δεύτερη κατηγορία και την έκανε πρωταθλήτρια. Γι’αυτόν που έβαλε την ταμπέλα “This is Anfield” γιατί ήθελε “να θυμίζει στους παίκτες μας για ποιον παίζουν και στους αντιπάλους τον εχθρό τους”. Γι’αυτόν που τον Νοέμβριο το 1964 αποφάσισε πως οι παίκτες θα φορούν και κόκκινο σορτς και κόκκινες κάλτσες, “γιατί έτσι θα μοιάζουν σαν γίγαντες”. Έξι μήνες αργότερα, οι “γίγαντες” κέρδισαν το πρώτο τους Κύπελλο Αγγλίας.

Γι’αυτόν που η διασημότερη φωτογραφία του είναι στην επιστροφή από τον τελικό Κυπέλλου το 1971, όταν 100.000 άνθρωποι υποδέχθηκαν την ομάδα, που είχε ΧΑΣΕΙ το Κύπελλο απ’την Άρσεναλ. Εκατό χιλιάδες άνθρωποι στους οποίους ο Σάνκλι απευθύνθηκε σαν ηγέτης κράτους.

Μιλάω για το “You’ll never walk alone”. Που ΔΕΝ είναι ο ύμνος της Λίβερπουλ, γιατί η Λίβερπουλ ΔΕΝ έχει ύμνο. Οι άλλες ομάδες έχουν ύμνους, που γράφτηκαν γι’αυτές και μιλάνε για νίκες, γκολ, τίτλους, κτλ. Το “You’ll never walk alone” είναι απλώς ένα τραγούδι, που υιοθετήθηκε από τους οπαδούς και αργότερα απ’τον σύλλογο. Τραγούδι για την ελπίδα, την αλληλεγγύη, που θαρρείς πως κάποιος ήξερε πως στο μέλλον θα έρθουν στιγμές δύσκολες και ήθελε να υπάρχει από πριν στην ομάδα, ως παρακαταθήκη. Τραγούδι που για πρώτη φορά συνδέθηκε τηλεοπτικά με την Λίβερπουλ όταν το έκρινε άξιο σχολιασμού ο εκφωνητής του τελικού Κυπέλλου το 1965 (ναι, αυτός με τις κόκκινες εμφανίσεις) και σώπασε για να ακουστεί.

Μιλάω για τον Τζον-Πολ Γκιλχούλεϊ, το νεώτερο θύμα της τραγωδίας του Χίλσμπορο, που ήταν 10 χρόνων όταν ξεψύχησε στην κερκίδα. Ποιες είναι οι πιθανότητες ο Τζον-Πολ να είχε έναν ξάδερφο, που ήταν τότε εννέα χρόνων, και αυτό το παιδί να έπαιζε μια μέρα επαγγελματικά ποδόσφαιρο; Ποιες είναι οι πιθανότητες ο ξάδερφος του νεώτερου θύματος της τραγωδίας του Χίλσμπορο να ήταν ο Στίβεν Τζέραρντ, που όχι μόνο έπαιξε μπάλα, αλλά φόρεσε την φανέλα της Λίβερπουλ, έγινε αρχηγός της και ποδοσφαιριστής-θρύλος;

Πολλά ακόμα κινηματογραφικά. Κλείνω με την Πόλη. Όχι με το γεγονός πως ένα 3-0 δεν γίνεται να γυρίσει απέναντι στην καλύτερη ενδεκάδα που έχει παραταχθεί ποτέ σε τελικό Champions League. Όχι με τα τρία γκολ σε έξι λεπτά, με τις κράμπες του Κάραγκερ, τον Τζέραρντ δεξί μπακ, τον Ντούντεκ να γίνεται ήρωας. Όλα αυτά “γίνονται” και μπορεί μια μέρα στο μέλλον να δούμε κι ένα ακόμα μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό θαύμα.

Ξέρετε τι δεν γίνεται; Δεν γίνεται όλα αυτά να συμβούν αφού πρώτα 30-35.000 άνθρωποι έχουν σηκωθεί όρθιοι, έχουν ανοίξει τα κασκόλ και τραγουδούν για μια ομάδα που χάνει με 3-0 στο ημίχρονο. Αυτά, όλα μαζί, γίνονται μόνο στις ταινίες.

Λίβερπουλ, ο Γιάννης Φιλέρης (διευθυντής Sport24.gr)

Το πρώτο που θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία είναι ο αδερφός μου να λέει “πώ-πω τι παικταράς είναι ο Τζορτζ Μπεστ”. Όχι ότι ο συγχωρεμένος δεν ήταν, κάθε άλλο, μη λέμε και ό,τι θέλουμε.

Αλλά όταν ο μεγάλος αδερφός σε ...πρήζει, εσύ αντιδράς. Οπότε, κι εγώ διάλεξα τη Λίβερπουλ. Ήταν και η εποχή που η ομάδα βρισκόταν στα ντουζένια της. Η μπάλα κάθετα, ποτέ στον αέρα, ποδόσφαιρο ποιότητας από τον Μπομπ Πέισλι και παικταράδες, όπως ο Κίγκαν, ο Νταλγκλίς, ο Σούνες, ο Μακντέρμοντ, ο Ρας, ο Σαμι Λι (αυτός πάει με το όνομα μαζί λόγω ... ύψους).

Ναι, Λίβερπουλ. Γιατί σάρωνε όποιον έβρισκε μπροστά της στην Αγγλία, αλλά και έγινε δυναστεία στην Ευρώπη, με τα τέσσερα Κύπελλα Πρωταθλητριών.

Ωραίος ο Άγιαξ, δεν λέω. Καλή (αλλά αντιπαθητική) η Μπάγερν. Λίβερπουλ, όμως, δεν υπήρχε τότε, έστω κι αν η Νότιγχαμ του Μπράιαν Κλαφ, έμοιαζε και ήταν ένα μεγάλο θαύμα. Ωραίες εποχές, με τη Γιουνάιτεντ από κάτω, χωρίς ...φρόνημα και κυρίως με ατέλειωτες ήττες και βέβαια τεράστια διαφορά σε τίτλους.

Αφήστε που με τη Λίβερπουλ είχα βρει το καλύτερο φάρμακο να ... “τη μπαίνω” στον αδερφό μου, με ατάκες του στυλ “τι έγινε η Μάντσεστερ, πότε θα πάρει πρωτάθλημα;”

Μετρούσε ο έρημος ένα-ένα τα χρόνια, του έβγαιναν πολλά. Πήγε στρατό, παντρεύτηκε έκανε τη μεγάλη ανιψιά μου, τζίφος. Ε, όταν γεννήθηκε η δεύτερη, είχε προκύψει ο (ακατανόμαστος) Σερ και άρχισε το δικό μου μαρτύριο. Πήγα στρατό, παντρεύτηκα, έκανα δυο γιους και ...ακόμη περιμένω.

Πού θα πάει ρε. Θα (ξαναγυρίσει) ο τροχός...

Nικητής: Λίβερπουλ

Οι "κόκκινοι" επικράτησαν σχετικά εύκολα με 6-4 των "κόκκινων διαβόλων", σε ένα ντέρμπι που δεν έλειψαν οι... ελληνικές γραφικότητες. Τώρα η μπάλα πηγαίνει σε εσάς: ποια ψηφίζετε;