Μίτσελ ή Βαλβέρδε

Βαλβέρδε, ο Θέμης Καίσαρης

Ισπανοί, αλλά με ελάχιστα κοινά. Επίθεση, αλλά με διαφορετική προσέγγιση. Ο Βαλβέρδε ανήκει στην κατηγορία προπονητών που έχει σαφές σχέδιο στο μυαλό του, με ή χωρίς την μπάλα. Ζητούσε παίκτες που θα "κούμπωναν" στα ζητούμενα που είχε κάθε θέση του σχεδίου και οι ποδοσφαιριστές έπρεπε να μάθουν να υπηρετούν τα δουλεμένα σχήματα. Ο Μίτσελ σκέφτεται το πράγμα σχεδόν ανάποδα. Πρώτο ζητούμενο δεν είναι το σχήμα ή η φιλοσοφία, αλλά το πως τα προσόντα των παικτών θα αναδειχθούν, θα κάνουν τη διαφορά.

Αμφότεροι με πολύ μεγάλο, τεράστιο θάρρος. Ο Βαλβέρδε με την πίστη πως αν η ομάδα έχει δουλευτεί αρκετά, είναι ικανή να παρουσιάσει τη φιλοσοφία της και στις πιο δύσκολες συνθήκες. Ο Μίτσελ με την πεποίθηση πως κανένα ρίσκο δεν είναι αρκετά μεγάλο ώστε να φοβάται να το πάρει, αρκεί να εξυπηρετεί το "παίζουμε παντού για τη νίκη".

Δικαίωση και για τους δύο. Ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε ήταν ο πιο σωστά δουλεμένος Ολυμπιακός απ'την εποχή του Μπάγεβιτς και πέτυχε πέντε συνεχόμενες νίκες στην Ευρώπη. Ο Ολυμπιακός του Μίτσελ πέτυχε μεγάλες νίκες και προκρίθηκε στους 16 της διοργάνωσης.

Ξέρω πως αυτό που θα γράψω θα παρεξηγηθεί ως μειωτικό για τον Μίτσελ, αλλά δεν το εννοώ έτσι: μία απ'τις διαφορές τους είναι και η ρέντα. Ο Ερνέστο, απ'την Εσπανιόλ κιόλας, μοιάζει καταδικασμένος να έχει πάντα τις λεπτομέρειες εναντίον του, την ώρα που ο Μίτσελ μοιάζει να φωτίζεται απ'ένα αστέρι όσο μεγάλο ήταν και ο ίδιος όταν έπαιζε μπάλα.

Διδάχθηκα και διδάσκομαι και απ'τους δύο. Η επιλογή μου θα είναι ο Βαλβέρδε, κυρίως γιατί το δικό του ποδόσφαιρο (άρα και τα διδάγματά του) ήταν και είναι πιο χειροπιαστό, πιο καθαρό στα μάτια μου.

Μίτσελ ο Σταύρος Καραΐνδρος

Μίτσελ λόγω Μήτρογλου. Δεν ξέρω αν ο Ερνέστο Βαλβέρδε θα αναλάβει κάποτε την Μπαρτσελόνα ή αν ο Μίτσελ την Ρεάλ Μαδρίτης (το δεύτερο σενάριο φαντάζει πιο πιθανό για να ικανοποιηθεί και ο Μπράτσος βλέποντας τον Αντσελότι στο ταμείο ανεργίας), αλλά η μεγαλύτερη νίκη του Μαδριλένου προπονητή είναι ότι πήρε πράγματα από τον διεθνή στράικερ, κάτι που δεν πέτυχε επί των ημερών του ο Βαλβέρδε.

Από τον Πανιώνιο και τον Ατρόμητο ο Μήτρογλου ήρθε στον Ολυμπιακό του Μίτσελ και -μετά τον Γιώργο Δώνη- βρήκε έναν προπονητή που του έδειξε εμπιστοσύνη, στηρίχθηκε πάνω του και βγήκαν κερδισμένοι και οι δύο. Προφανώς ο Βαλβέρδε πέτυχε πολλά πράγματα, έφτιαξε τον Ολυμπιακό που παρέλαβε ο Μίτσελ και τον ανέβασε ένα επίπεδο. Απέτυχε, όμως, με τον Ελληνα επιθετικό. Και είμαι σίγουρος ότι αν έμενε στον πάγκο του Ολυμπιακού καμία Φούλαμ και κανένα (εκατομμύριο) ευρώ δεν θα έμπαινε στα ταμεία της ΠΑΕ. Γι' αυτό και μόνο το λόγο, διαλέγω Μίτσελ.

Μίτσελ ο Σταύρος Γεωργακόπουλος

Αν με ρωτούσε κανείς στη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου που ο Μίτσελ βρέθηκε στον πάγκο του Ολυμπιακού, αν τον προτιμώ από τον Βαλβέρδε, μάλλον θα τον περνούσα για τρελό! Επειδή δεν είμαι της… κωλοτούμπας, δεν έκρυψα ποτέ ότι το πρώτο δείγμα γραφής του Ισπανού τεχνικού, σε αντίθεση με τον Βάσκο προκάτοχό του, με είχε απογοητεύσει πλήρως και, μεταξύ μας, δεν ήμουν ο μόνος. Μέχρι και στα υψηλά κλιμάκια της διοίκησης ήταν έντονος ο προβληματισμός…

Για να γίνω ακόμη πιο σαφής είχα την αίσθηση ότι θα εξελιχθεί σε νέα περίπτωση… Ζίκο. Ό,τι δηλαδή ήρθε στην Ελλάδα λόγω του ονόματός του που είναι "βαρύ σαν ιστορία", όπως ήταν κι εκείνο του Βραζιλιάνου κόουτς, ωστόσο, ως κόουτς θεωρώ πως είχε δείξει μέχρι και τον τελικό του Κυπέλλου με τον Αστέρα το "απόλυτο τίποτα".

Από το ξεκίνημα της περσινής σεζόν, όταν και κατάφερε να περάσει τη δική του ταυτότητα στην ομάδα, η άποψή μου άρχισε να αλλάζει όπως και πολλών άλλων, μέχρι που μας πήρε… αιχμάλωτους. Ο Μίτσελ δεν έχει απλά την αύρα που αποπνέει η τεράστια καριέρα του ως ποδοσφαιριστής, αλλά και την προσωπικότητα για να ωθήσει τον εαυτό του και μαζί τον Ολυμπιακό στα όρια! Για να το γράψω ακόμη πιο απλά, με τον Μίτσελ στον πάγκο νιώθεις ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο! Έχει τέτοια προσέγγιση στους παίκτες του και τέτοια εμπιστοσύνη στον εαυτό του που δίνει την εντύπωση ότι δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να πετύχει.

Ο "σεμνός και ταπεινός" Ερνέστο όπως ήταν και ως ποδοσφαιριστής, ό,τι πέτυχε ως προπονητής ήταν απόρροια σκληρής δουλειάς και προγράμματος. Δεν είναι ο τύπος του προπονητή που θα ρισκάρει, θα πάει κόντρα στο ρεύμα, θα πάρει μια απόφαση που θα προκαλέσει έκπληξη. Έχει ένα εξαιρετικό πλάνο εργασίας, βγαλμένο από τη μεγάλη "ισπανική σχολή" με πρέσινγκ από την πρώτη πάσα, πίεση ψηλά, κοντινές αποστάσεις μεταξύ των γραμμών, ένταση από το πρώτο λεπτό μέχρι όσο αντέχουν οι παίκτες του.

Αντίθετα τον Μίτσελ δεν μπορείς να τον βάλεις σε καλούπι. Είναι μια κατηγορία μόνος του. Δεν θα βγάλει τη σεζόν με 14-15 παίκτες όπως ο Βαλβέρδε, αφού τολμάει να δώσει ευκαιρίες σε όλους ακόμη και στον Βέργο ή τον Σάλιακα της ομάδας Νέων. Έχει καθρέφτη την προπόνηση, αυτό είναι το εφαλτήριο για όλους, όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη, γι’ αυτό και κρατάει ψηλά το επίπεδο του ανταγωνισμού. Προσαρμόζει το πλάνο του ανάλογα με τη δυναμική του αντιπάλου και με τις απαιτήσεις του κάθε παιχνιδιού και δεν τον πιάνεις πουθενά, ούτε στην ενδεκάδα, καθώς έχει τον τρόπο να παίρνει από όλους το 100%. Ένα άλλο του προσόν είναι πως παίζει στα δάκτυλα το επικοινωνιακό παιχνίδι. Ξέρεις πώς να χειριστεί κάμερες και μικρόφωνα, έχει το θάρρος της γνώμης του και δεν κρύβεται ποτέ. Γι’ αυτούς τους λόγους όσο κι αν μου είναι συμπαθής ο Βαλβέρδε, του οποίου βγάζω το καπέλο για όσα πρόσφερε στον Ολυμπιακό, η απάντηση μου πλέον στο ερώτημα "Μίτσελ ή Ερνέστο" είναι "Μίτσελ", χωρίς δεύτερη σκέψη!

Βαλβέρδε ο Κώστας Κεφαλογιάννης

Ο Μίτσελ έχει πετύχει μεγαλύτερες νίκες με τον Ολυμπιακό από εκείνες που πέτυχε ο Βαλβέρδε. Η περυσινή επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, έστω κι αν τελικά δεν έφερε την πρόκριση στους «8» και η φετινή επί της Ατλέτικο Μαδρίτης είναι ίσως οι σημαντικότερες στην ευρωπαϊκή ιστορία του συλλόγου.

Αν η παρουσία τους στους Ερυθρόλευκους ήταν το μοναδικό κριτήριο λοιπόν θα έλεγα Μίτσελ. Συνολικά εντούτοις, ο Βαλβέρδε έχει ήδη μια πλούσια καριέρα με σημαντικά επιτεύγματα και σε άλλες ομάδες: Τον τελικό του Europa League με την Εσπανιόλ. Την έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ (και το καλό ποδόσφαιρο) της περυσινής Μπιλμπάο. Και με μαύρες τρύπες βέβαια όπως το πέρασμα του από την Βιγιαρεάλ. Θέλω να πω ότι είναι ένας προπονητής που έχει δοκιμαστεί, συνήθως με επιτυχία, σε πολλές και διαφορετικές καταστάσεις. Ο Μίτσελ όχι και τόσο. Η θητεία του στη Χετάφε και την Σεβίλλη, πριν τον Ολυμπιακό δεν υπήρξε αξιοσημείωτη. Οπότε θα πάω με Βαλβέρδε.

Με την υποσημείωση ότι ο νυν τεχνικός των Πρωταθλητών Ελλάδος διαθέτει σπάνιο star quality, το οποίο σε συνδυασμό με την καλή δουλειά που κάνει στην Ελλάδα, πιθανόν στον μέλλον να τον οδηγήσει στους πάγκους κορυφαίων ευρωπαϊκών συλλόγων. Ίσως και στον πάγκο των ονείρων του.

Βαλβέρδε ο Κώστας Μπράτσος

Εάν το καλοσκεφτούμε, ο Μίτσελ είναι ένας από τους πιο πετυχημένους προπονητές στην ιστορία του Ολυμπιακού. Βάσει τροπαίων που πήρε και θα πάρει και βάσει ευρωπαϊκών αποτελεσμάτων, λίγοι (ελάχιστοι) προπονητές των Πειραιωτών μπορούν να τοποθετηθούν πιο ψηλά. Μόνο που...

Αυτό το "αλλά" που έρχεται στον ουρανίσκο όλων, ήρθε και σε μένα. Τρόπαια έναντι τίνος ανταγωνισμού; Ντέρμπι; Θέαμα; Και -κυρίως- για να έρθουμε στο δίλημμα, συνολική προπονητική καριέρα; Υπάρχει λόγος που ο Μίτσελ ήταν στα αζήτητα για μεγάλο διάστημα της πορείας του ως τεχνικός. Ήταν αποτυχημένος. Σε Ράγιο Βαγεκάνο, Ρεάλ Μαδρίτης Β, Χετάφε και Σεβίλλη δεν ήταν απλά αδιάφορη η πορεία του, ήταν κακή και σε κάποιες περιπτώσεις καταστροφική. Υπάρχει λόγος επίσης που ο Ερνέστο Βαλβέρδε εδώ και χρόνια είναι υποψήφιος για να αναλάβει την καλύτερη Μπαρτσελόνα όλων των εποχών. Επειδή η γενικότερη πορεία του είναι τέτοια που δικαιολογεί την πρόσληψή του από τους Καταλανούς ως διάδοχος του Πεπ Γκουαρδιόλα ή του Τίτο Βιλανόβα ή του Χεράρδο Μαρτίνο. Η δουλειά που έχει κάνει σε κάθε μία εκ των Αθλέτικ Μπιλμπάο, Εσπανιόλ και Ολυμπιακό, σε συνδυασμό με το συμμάζεμα της Βαλένθια (και φυσικά εξαιρώ την αποτυχία στη Βιγιαρεάλ) δεν μπορεί να συγκριθεί με τη μία και μοναδική επιτυχημένη αποστολή του Μίτσελ.

Μπορεί η ιστορία να γράψει ότι ο τελευταίος ξεπέρασε τον ουσιαστικό προκάτοχο στο λιμάνι, ωστόσο συνολικά έχει μέλλον ακόμα. Προφανώς όχι στη Ρεάλ Μαδρίτης που -τουλάχιστον επί Φλορεντίνο Πέρεθ- στοχεύει σε διαφορετικού τύπου προπονητές, αλλά προφανώς σε ανώτερο επίπεδο από εκείνο του Ολυμπιακού (από τον οποίο μένει ελεύθερος το καλοκαίρι). Όταν, λοιπόν, ανέβει την κλίμακα, τότε θα μπορεί να συγκριθεί.

Bαλβέρδε ο Γιάννης Ζωιτός

Συμπατριώτες, συνομήλικοι (τους χωρίζουν εννέα μήνες) και ποδοσφαιριστές της ίδιας γενιάς του ισπανικού ποδοσφαίρου με πλούσιες παραστάσεις. Ταυτόχρονα προπονητές με διαφορετική φιλοσοφία και στάση ζωής.

Ο Μίτσελ κουβαλά τον πρωτευουσιάνικο αέρα της Μαδρίτης και την αύρα της Ρεάλ, ο Ερνέστο Βαλβέρδε είναι το χωριατόπαιδο της ιστορίας, προσγειωμένος και μετρημένος στη συμπεριφορά του. Στον Ολυμπιακό αποθεώνουν τον πρώτο για την άριστη διαχείριση του ρόστερ και την αίσθηση υπεροχής που έφερε στον Πειραια και (θα) μνημονεύουν (πάντα) το δεύτερο για τις γερές βάσεις και τις αρχές που άφησε επιστρέφοντας στην Ισπανία. Η ομάδα του Μίτσελ αποτελεί ιδανική συνέχεια εκείνης του Βαλβέρδε, μεταξέλιξη του συνόλου που απέκτησε ταυτότητα επί των ημερών του "Τxinguirri".

Η ψήφος θα έπρεπε λογικά να πάει στον Μαδριλένο για το ελκυστικό πακέτο που έχει παρουσιάσει εντός κι εκτός συνόρων, συμπαθάτε μας όμως γιατί η σχέση ζωής του Βαλβέρδε με το Μπιλμπάο και τη λατρεμένη Αθλέτικ ανατρέπουν τα δεδομένα και γέρνουν την πλάστιγγα στην άλλη πλευρά.

Βαλβέρδε ο Νίκος Γιαννόπουλος

Αν το κριτήριο ήταν καθαρά συναισθηματικό, τότε μάλλον δεν θα έπρεπε να γράψουμε καν. Η ιαχή "Ερνέστο Βαλβέρδε" θαρρείς και ακούγεται ακόμα στο Καραϊσκάκη σαν αντίλαλος από το πρόσφατο παρελθόν. Αλλα και καθαρά προπονητικά αν δεις κανείς το θέμα, ο συμπαθής Ερνέστο θα κερδίσει στα σημεία για δύο πολύ σοβαρούς λόγους. Πρώτον γιατί κράτησε τη θέση του μετά από ένα πρωτοφανές ευρωπαϊκό κάζο (αποκλεισμός από Ανόρθωση) πείθοντας και τους πλέον δύσπιστους ότι ο κατάλληλος άνθρωπος για δουλειά και δεύτερον γιατί έχτισε σχεδόν από το μηδέν το νέο Ολυμπιακό του Βαγγέλη Μαρινάκη παραλαμβάνοντας περίπου το χάος το καλοκαίρι του 2010.

Επί των ημερών του οι ερυθρόλευκοι έκαναν άλματα προόδου σε ότι αφορά την ποιότητά τους και πάνω ακριβώς σ' αυτή τη δουλειά (αλλά και σ' αυτή του Ζαρντίμ ο οποίος αδικήθηκε σφόδρα στον Ολυμπιακό) έχτισε ο εξαιρετικός κατά τα άλλα Μίτσελ. Στον τελευταίο δε πιστώνεται ότι μέσα σε 12 μήνες κατάφερε να μοντάρει δύο διαφορετικές ομάδες και ότι κατόρθωσε να βελτιώσει ατομικά σχεδόν όλους τους παίκτες του. Ομως, το έργο του δεν είχε το βαθμό δυσκολίας αυτού του Βαλβέρδε, στη δεύτερη, κυρίως, θητεία του.

Μίτσελ ο Γιάννης Ντάλλας

Μου είναι εξαιρετικά συμπαθείς και οι δύο. Για την προπονητική τους φιλοσοφία, για την προσωπικότητα που και διαθέτουν και για τον τρόπο που κατάφεραν να κερδίσουν την εκτίμηση ενός απαιτητικού κοινού, όπως είναι αυτό του Ολυμπιακού.

Ο Βαλβέρδε κατάφερε να προσαρμόσει σε μια ομάδα με άκρως επιθετική φιλοσοφία, έναν τρόπο παιχνιδιού με υπομονή και καλή κυκλοφορία μπάλας. Αγαπήθηκε από το σύνολο των φιλάθλων, δούλεψε με έναν συγκεκριμένο κορμό και ενσωμάτωνε στις ενδεκάδες του έναν μικρό σχετικά αριθμό ποδοσφαιριστών.

Ο Μίτσελ κατάφερε κάτι πολύ δύσκολο. Πήρε τη σκυτάλη από έναν απόλυτα πετυχημένο προπονητή και σε μικρό σχετικά διάστημα κανείς δεν μίλαγε για τον προηγούμενο... Όλοι είχαν σαν σημείο αναφοράς τον Μίτσελ.

Ο βασικός, ωστόσο, λόγος που επιλέγω τον Μίτσελ είναι οι ομάδες που χτίζει από μηδενική βάση. Τα τελευταία χρόνια ο Ολυμπιακός επιδίδεται σε ένα ασταμάτητο μεταγραφικό αλισβερίσι, ο Μίτσελ πρέπει να δουλέψει με 20 νέους ποδοσφαιριστές και παρόλα αυτά καταφέρνει να παρουσιάζει ομάδες ανταγωνιστικές όχι για την Ελλάδα, αλλά για το υψηλότατο επίπεδο του Τσάμπιονς Λιγκ.

Αυτό είτε αρέσει, είτε όχι, είναι επίτευγμα και το πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό ο Μίτσελ. Με την μαγκιά του, την ισχυρή του προσωπικότητα (δεν έχει ταμπού και κόμπλεξ) και την διορατικότητα του να πιστεύει σε ποδοσφαιριστές οι οποίοι μεταπωλούνται με πολλαπλάσια ευρώ από την τιμή που τους αγόρασε ο Ολυμπιακός.

Μίτσελ ο Μάνος Ανδρουλάκης

Να και μια περίπτωση που η φράση "ισπανικός εμφύλιος" παραπέμπει σε κάτι θετικό. Το ελληνικό ποδόσφαιρο μαστίζεται από "πολέμους" παντός είδους, επομένως η αναφορά στο γεγονός ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι χαμογελούν συνεχώς και αποτελούν (αποτέλεσαν πιο ορθά για τον Βαλβέρδε) φωτεινές εξαιρέσεις της μιζέριας, κρίνεται επιτακτική.

Επί του τεχνικού σκέλους, με βαριά καρδιά, καθότι εκτιμώ απεριόριστα τον Βάσκο, θα ψηφίσω Μίτσελ. Για τον απλούστατο λόγο ότι πέτυχε να εδραιώσει τον Ολυμπιακό σε περίοπτη θέση των ομάδων δεύτερης ταχύτητας που αγωνίζονται στο Champions League. Υπό την καθοδήγηση του Καστιγιάνου πέρυσι, ο σύλλογος του Πειραιά προκρίθηκε στη φάση των "16" με υψηλή απόδοση σε αρκετά ματς και σημείωσε την πιο σπουδαία νίκη της ιστορίας του (2-0 την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ).

Αν κρίνει κανείς από την πρόσφατη νίκη επί της πρωταθλήτριας Ισπανίας και φιναλίστ του Champions League, Ατλέτικο Μαδρίτης, η περυσινή πορεία των "ερυθρολεύκων" στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί τυχαία, παρά το γεγονός ότι η σεζόν βρίσκεται ακόμα στην αρχή. Αυτό που έχει τεράστια σημασία, όμως, είναι ότι οι πρωταθλητές Ελλάδας διαφημίζονται περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο εξωτερικό. Κι αυτό το πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό ο Μίτσελ, ο οποίος σε πρώτη φάση δεν φαίνεται να πτοείται από τις ανακατατάξεις στις περισσότερες θέσεις του ρόστερ.

Μίτσελ ο Γιάννης Μπαϊρακτάρης

Συμφωνώ ότι και οι δύο τους είναι από τους καλύτερους προπονητές που έχουν κάτσει στην "ηλεκτρική καρέκλα" του Ολυμπιακού. Όμως εφόσον πρέπει να διαλέξω έναν θα πάω με την επιλογή "Μίτσελ". Αναμφίβολα ο Βαλβέρδε κατάφερε να μεταμορφώσει τους "ερυθρόλευκους", αλλά όσον αφορά την Ευρώπη, έφτανε στην πηγή και δεν έπινε νερό. Και στις δύο του θητείες, ενώ τα έκανε όλα εξαιρετικά και κέρδιζε την εξέδρα, όταν έφταναν τα ευρωπαϊκά νοκ-άουτ ήταν σαν ο Ολυμπιακός να γύριζε ξανά ένα βήμα πίσω. Πρώτα τη σεζόν 2008-09 ο αποκλεισμός από τη Σεντ Ετιέν με δύο ήττες και έπειτα τη σεζόν 2011-12 όταν αποκλείστηκε από τη Μέταλιστ μέσα στο "Καραϊσκάκης". Φυσικά έπαιξε ρόλο και η τύχη την οποία δεν είχε με το μέρος του, αλλά απ' την άλλη ο Μίτσελ έχει έναν τρόπο να τα κάνει να φαίνονται όλα σωστά.

Κατάφερε μέσα στην πρώτη του ολοκληρωμένη σεζόν να παρουσιάσει έναν Ολυμπιακό, έτσι όπως ακριβώς τον ήθελαν οι φίλαθλοί του. Όμορφο ποδόσφαιρο σε Ελλάδα και Ευρώπη και φυσικά μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές, τις οποίες πέρυσι τις χάρισε απλόχερα. Ακόμα και στην ήττα της πρεμιέρας του Champions League από την Παρί με 4-1, όλοι μίλαγαν για τον εξαιρετικό Ολυμπιακό του πρώτου ημιχρόνου. Καταφέρνει να παίρνει από τους παίκτες του το 101%. Η νίκη δε επί της Γιουνάιτεντ στο πρώτο ματς των "16" στο "Καραϊσκάκης" ήταν το κερασάκι στην τούρτα.

Ο αποκλεισμός στη συνέχεια μπορεί να άφησε μια πίκρα, αλλά στην ουσία άνοιξε την όρεξη για ακόμα περισσότερα. Γιατί με τον Μίτσελ στο τιμόνι ο Ολυμπιακός πλέον έχει φορέσει ένα καλό ευρωπαϊκό κουστούμι, σαν κι αυτά που φοράει ο Ισπανός στον πάγκο. Η πρόσφατη επικράτηση κόντρα στην περσινή φιναλίστ, Ατλέτικο, ήταν μια ακόμη αναγνώριση για τον ίδιο. Δεν είναι δα και τόσο εύκολο να κερδίζεις την ομάδα που πριν λίγες μέρες πέρασε με διπλό από την έδρα της Ρεάλ. Ο Μίτσελ όμως το έκανε να μοιάζει έτσι.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: ΙΣΟΠΑΛΙΑ

Το... ντέρμπι δεν ανέδειξε νικητή. Δύο από τους πλέον επιτυχημένους προπονητές του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια έχουν μοιρασμένες προτιμήσεις.