Μπεργκ ή Σισέ

Σισέ ο Γιάννης Ζωιτός

Για έναν και μόνο λόγο: διότι -αν από τύχη- οι δυο τους, Σουηδός και Γάλλος, συνυπήρχαν στον ίδιο ονειρεμένο Παναθηναϊκό, ο Τζιμπρίλ Σισέ θα ήταν και πάλι ο απόλυτος σταρ, το σημείο αναφοράς, η ηγετική φυσιογνωμία του υπόλοιπου συνόλου, ανεξάρτητα από το πηλίκο του κλάσματος "αμοιβή προς προσφορά". Θα ήταν εκείνος που θα λειτουργούσε σαν καλοακονισμένη αιχμή του δόρατος και οι άλλοι θα έπαιζαν γύρω από αυτόν και κυρίως γι' αυτόν. Ειδάλλως, τι στην ευχή χρειάζεται ένας προπονητής τον Σισέ, για να χαραμίσεται δεξιά;

Σε μια τέτοια περίπτωση ο Μάρκους Μπεργκ θα ήταν ο ιδανικός παρτενέρ του Τζιμπρίλιαντ, ο παίκτης που θα τον αναδείκνυε ακόμη περισσότερο, που θα κέρδιζε παμψηφεί το Οσκαρ β' ανδρικού ρόλου. Χωρίς όμως να επισκιάζει το βασικό πρωταγωνιστή του καστ. Αμφότεροι πάντως μοιάζουν τόσο πολύ, είναι βασικοί ήρωες σε δύο διαφορετικές ποδοσφαιρικές ιστορίες και ο Παναθηναϊκός τρομερά τυχερός που μετά τον Κριστόφ Βαζέχα είχε (και έχει) δυο φορ που μεταξύ μας, όσο κι αν... πονάει, δεν ανήκουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο Σισέ χάθηκε γρήγορα, πολύ φοβάμαι σύντομα και ο Μπεργκ...

Μπεργκ ο Δημήτρης Κριτής

Δεν φανταζόμουν ότι θα με ταλαιπωρούσε τόσο το ερώτημα Σισέ ή Μπεργκ, ενώ μάλιστα στα δύο δευτερόλεπτα από το άκουσμα της ερώτησης είχα ήδη απαντήσει “Μπεργκ”. Τότε άρχισε η πάλη με τον άλλο μου εαυτό. Ας πούμε ότι είμαι ο Α και Β το άλλο μου εγώ:

Β: Τόσο αχάριστος είσαι ρε αλήτη; Τον ξεχάσαμε κιόλας τον Σισέ;

Α: Δεν τον ξεχάσαμε και θα τον αγαπάμε για πάντα (“παπατζιλίκι” για να με καλμάρω...). Αλλά αν μας δώσει τα ίδια και ο Μπεργκ των 450 χιλιάδων, εσύ θα προτιμούσες τον Σισέ των 3 εκατομμυρίων;

Β: Και τι σε νοιάζει εσένα πόσα παίρνει ο καθένας; Συνέταιρος του Αλαφούζου είσαι;

Α: Όχι ρε αδερφέ. Αλλά δεν παίζει ρόλο κι αυτό; Αν μπορείς με οικονομία 2,5 εκατομμυρίων ευρώ τον χρόνο, να έχεις τα ίδια αποτελέσματα, με ποια λογική θα διαλέξεις τον ακριβό δρόμο;

Β: Γιατί είναι ο Σισέ ρε μπαγλαμά. Γιατί κάθε φορά που πετάγονταν οι φλέβες στον λαιμό και στο κρανίο, ήσουν έτοιμος να μπεις μέσα στην τηλεόραση. Γιατί μπορούσε με ένα του νόημα, με μία του γκριμάτσα να κάνει το γήπεδο κόλαση. Γιατί ήταν ηγέτης, ταλιμπάν. Γι αυτό.

Α: Ήταν και λίγο λαϊκιστής εδώ που τα λέμε. Κι όταν έσφιξαν τα γάλατα, πρώτα σκέφτηκε αυτός να φύγει και μετά η διοίκηση να τον πουλήσει.

Β: Ναι ρε, γιατί τα μεταξωτά βρακιά είναι για επιδέξιους κώλους. Τι να κάτσει να κάνει; Να δει ποιος θα κερδίσει και ποιος θα του κόψει λιγότερα από το μηνιάτικο; Να έριχνε και τον παπά. Εδώ ο Γιάννης, εκεί ο Αντρέας, που είναι ο Πατέρας;

Α: Δηλαδή μόνο ο Παναθηναϊκός είχε να κερδίσει από τον Σισέ; Ο Σισέ δεν κέρδισε από τον Παναθηναϊκό; Θα μας τρελάνεις;

Β: Μόνο ο λογαριασμός του στην τράπεζα. Και χωρίς τα κερατιάτικα. Να βλέπεις δηλαδή τον Βαγγέλα να σου λέει “σε πήδηξα”, με δέκα νταβάδες τριγύρω που κάλυπταν κι αυτοί τον Κατσουράνη.

Α: Εγώ ξέρω ότι ο Σουηδός έφτασε τα 13 παστέλια και άλλα 6 σε ασίστ. Και με τα πιτσιρίκια του Αναστασίου, όχι με τον πολυεθνικό κολοσσό του Τεν Κάτε. Φτωχός πλην τίμιος και με το παραπάνω.

Β: Πάλι στα λεφτά μου το γυρίζεις. Λες και του τα έδωσε μόνο ο Παναθηναϊκός. Στους υπόλοιπους έπαιζε για φραγκοδίφραγκα, ε; Άστα διάλα...

Α: Και αγωνιστικά να το δούμε ρε μάγκα, ο ένας ήθελε να δουλεύει όλη η ομάδα για πάρτη του και ο άλλος δουλεύει πρώτος για την ομάδα. Το ίδιο είναι; Ή μήπως γέμισα νέους χορηγούς επειδή ο Γάλλος ήταν σταρ; Είπαμε, παικτούρα, πώρωση, αλλά μην το χοντραίνουμε κιόλας...

Κάπου εκεί πρέπει να με πήρε ο ύπνος και το πρωί που ξύπνησα, έγραψα ό,τι θυμόμουν. Μπεργκ ρε!

Σισέ ο Σάκης Γκίνας

Ο Γάλλος ήταν και είναι σταρ με όλη την σημασία της λέξης, εντός και εκτός γηπέδου. Στο γήπεδο η καριέρα του και οι επιδόσεις του είναι σαφώς ανώτερες του Σουηδού, αλλά και εκτός γηπέδου, είναι αυτό που λέμε σόουμαν.

Οι εκκεντρικές και αμφιλεγόμενες ενδυματολογικές προτιμήσεις του, το life style που εξέπεμπε και οι δηλώσεις του, παραπέμπουν ευθέως σε έναν κινηματογραφικό αστέρα του Χόλιγουντ.

Ο Σουηδός είναι κλασικός Σκανδιναβός. Χαμηλών τόνων, ουσιαστικός και αθόρυβος. Υστερεί σε λάμψη έναντι του Σισέ, ο οποίος είναι γεννημένος για τις σόου μπίζνες, χαρακτηριστικό που είναι πλέον απαραίτητο και στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Η παρουσία του τραβάει την προσοχή και αποτελεί πλεονέκτημα για το μάρκετινγκ της ομάδας στην οποία αγωνίζεται. Έχει όλο το πακέτο ολοκληρωμένο, ικανότητες και στυλ. Συνεπώς, ανεπιφύλακτα, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης.

Μπεργκ ο Μάνος Ανδρουλάκης

Πρέπει να ομολογήσω ότι το σχόλιο του Γιάννη Ξενάκη επηρέασε την ψήφο μου, προτού καν η αρχισυντακτική ομάδα του Contra.gr "σκαρώσει" το νέο δίλημμα. Από το ντέρμπι του Φαλήρου κι έπειτα άρχισα να συγκρίνω με αριθμούς τους δύο κορυφαίους επιθετικούς του Παναθηναϊκού της τελευταίας δεκαετίας. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ο Τζιμπρίλ Σισέ επισκίαζε τους πάντες μόνο και μόνο επειδή ήταν ο "Σισέ".

Ο Σουηδός αποκτήθηκε ως ελεύθερος από μία ομάδα της Bundesliga (Aμβούργο) που το 2009 τον είχε αγοράσει έναντι 10.000.000 ευρώ, ενώ από το "τριφύλλι" λαμβάνει ετησίως μόλις 400.000 ευρώ ετησίως. Ο Γάλλος, αντίθετα, γινόταν πλουσιότερος κατά περίπου 2.500.000 ευρώ ανά χρόνο από τον Παναθηναϊκό και αφού προηγουμένως οι "πράσινοι" είχαν καταβάλει 8.000.000 ευρώ στην Μαρσέιγ. Οι διαφορές είναι χαοτικές...

Ο Τζιμπρίλ Σισέ υπερέχει στο εκτελεστικό σκέλος και, κυρίως, στην προσωπικότητα, εν αντιθέσει με τον Μάρκους Μπεργκ που είναι πιο "αθόρυβος", στο πλαίσιο (και) του χαμηλού προφίλ που διατηρεί ο σύλλογος το τελευταίο διάστημα. Προσωπικά, όμως, έχω την εντύπωση ότι η προσφορά του νυν θα αποδειχθεί μεγαλύτερη γιατί ας μην ξεχνάμε ότι το περασμένο καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός προετοιμαζόταν για την πιο δυσοίωνη σεζόν της τελευταίας 30ετίας και, πλέον, με μπροστάρη τον Σουηδό, ατενίζει το -αγωνιστικό- μέλλον με αισιοδοξία. Ο Γάλλος, από την πλευρά του, και ας με συγχωρέσουν οι φίλοι του "τριφυλλιού", τα βρήκε... λίγο πιο έτοιμα, αγωνιζόμενος στο πλευρό των Ζιλμπέρτο Σίλβα, Σεμπάστιαν Λέτο, Κώστα Κατσουράνη, Γιώργου Καραγκούνη και σία.

Εν ολίγοις πρόκειται για μία Κόντρα που θα βγάλει "προσωρινό" νικητή, αφού ο 27χρονος εξακολουθεί να φορά την πράσινη φανέλα και πασχίζει για την ανάδειξή του σε πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος (σ.σ. αυτή τη στιγμή έχει 13 γκολ σε 25 ματς). Επομένως μέχρι νεωτέρας θα ψηφίζω εκείνον που υποχρέωσε τους φίλους του Παναθηναϊκού να αποκαλούν "τρελο-Σουηδό", παραφράζοντας ένα παλιό σύνθημα που παρέπεμπε σε έναν άλλον επιθετικό. Κάποιον Πολωνό...

Μπεργκ ο Σταύρος Καραΐνδρος

Κανένας από τους δύο. Μόνο Βαζέχα. Ο απόλυτος επιθετικός, ο τέλειος (ποδοσφαιρικός) χαρακτήρας, το υπόδειγμα επαγγελματία. Ουδείς από τους δύο δεν τον πλησιάζει. Μόνο παικτικά ο Σουηδός, ο οποίος έχει την ικανότητα να σπάει τη μπάλα, να δημιουργήσει παιχνίδι, να φτιάξει την ευκαιρία. Ο Σισέ, αντίθετα, έπαιρνε το 70% της φάσης και το έφτανε στο 100%. Δύσκολα θα δημιουργούσε μόνος του. Βέβαια, αυτή τη στιγμή είναι πολυτέλεια να συγκρίνεις αυτούς τους δύο. Κάθε ομάδα θα ήθελε να είχε έναν από τους δύο.

Θα συμφωνήσω με τον Γιάννη τον Ζωιτό πως σε έναν ονειρεμένο Παναθηναϊκό που θα είχε και τους δύο, ο Γάλλος θα ήταν ο απόλυτος σούπερ σταρ, αυτός που θα "πουλούσε" φανέλες και θα πώρωνε τον κόσμο. Εννοείται πως πρόκειται για τη μεγαλύτερη μεταγραφή του τριφυλλιού την τελευταία 20ετία ως προ το όνομα και αυτό που κουβαλούσε πίσω του. Ο Σουηδός, όμως, είναι αυτό που θέλει ο κάθε Σισέ για συμπαίκτη και ο κάθε προπονητής για επιθετικό. Αυτή τη στιγμή ο Μάρκους Μπεργκ είναι ο νέος Τζιμπρίλ Σισέ. Αρκεί να μην έχει την ίδια πορεία με τον Γάλλο, αποχωρώντας από τον Παναθηναϊκό... Ψηφίζω Μπεργκ στο παικτικό κομμάτι. Για όλα τα άλλα και με τα δύο χέρια Σισέ.

Σισέ ο Νίκος Γιαννόπουλος

Αν η σύγκριση περιοριστεί στο καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι, θα μπορούσε να πούμε ότι ο Μπεργκ είναι ένα πιο πλήρες πακέτο σε σχέση με τον Σισέ. Περισσότερο τεχνίτης, πιο δημιουργικός και σίγουρα σαφώς πιο ομαδικός από τον Γάλλο, ο Σουηδός μπορεί να κάνει και άλλα πράγματα στο γήπεδο εκτός από το να σκοράρει. Αν όμως συμπεριλάβουμε στον προβληματισμό μας και άλλους...εξωγενείς παράγοντες, η ψήφος μας πρέπει να πάει στον Σισέ, χωρίς αμφιβολία.

Οταν ήρθε στην Ελλάδα ο πρώην στράικερ της Λίβερπουλ ήταν ήδη σταρ, είχε βάλει ήδη στην τροπαιοθήκη του τον Τσάμπιονς Λιγκ και αποτελούσε σημείο αναφοράς για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Στα αποδυτήρια δε, με τα ηγετικά του προσόντα, κατάφερε να επισκιάσει ακόμα και τον αρχηγό της Εθνικής Βραζιλίας Ζιλμπέρτο Σίλβα. Με μόλις δύο χρόνια καριέρας στον Παναθηναϊκό μπήκε στο πάνθεον της ιστορίας της ομάδας. Ο Μπεργκ, άνθρωπος σαφώς πιο χαμηλών τόνων, δεν βγαίνει τα βράδια να παίζει μουσική στα κλαμπ και δεν ιντριγκάρει με τις στιλιστικές του επιλογές. Αρα, πρέπει να φάει πολλά ψωμιά ακόμη στο γήπεδο για να πλησιάσει τη δημοφιλία του Σισέ.

Σισέ ο Ηλίας Αναστασιάδης

Θα πάω κι εγώ με τον σούπερσταρ. Όχι τόσο για τα λαμέ πουκάμισα και τα κλασάτα τελειώματα των φάσεων, όσο για τους φρικιαστικούς τραυματισμούς που κατάφερε να ξεπεράσει και να γίνει ο καταλύτης Σισέ που είδαμε από πρώτο χέρι στην Ελλάδα ως ένας απ' τους ελάχιστους αποδεδειγμένα παγκόσμιας κλάσης φορ που έπαιξαν εδώ. Ο δε Μπεργκ μια χαρά φιλότιμος και αποτελεσματικός είναι, αλλά προς το παρόν αποτελεί κομμάτι της λεγεώνας των Σκανδιναβών που έχουν φορέσει τα πράσινα τα τελευταία 15 χρόνια.

Δεν ξέρω πόσοι θα τον θυμούνται μετά από 5 χρόνια. (Βασικά ούτε μετά από 5 μήνες, σε περίπτωση που φύγει το καλοκαίρι). Ο μόνος Σκανδιναβός που δεν θα ξεχαστεί ΠΟΤΕ από κάποιον μη Παναθηναϊκό (εμένα) είναι ο Έρικ 'Το Κουνούπι' Μίκλαντ. Κι αυτό, όχι μόνο επειδή έδινε ωραίες πάσες στους επιθετικούς και συμμάζευε το κέντρο, αλλά επειδή ήταν και γερό(;) ποτήρι.

Μπεργκ ο Κώστας Μπράτσος

Ποιος Σισέ; Πραγματικά... Ο επιθετικός που παίρνει την μπάλα στο σημαιάκι του κόρνερ σουτάρει; Που παίρνει την μπάλα στη σέντρα και σουτάρει; Που παίρνει την μπάλα στην περιοχή της ομάδας του και σουτάρει; Που για να βάλει ένα γκολ πρέπει να σουτάρει 20 φορές; Ένας σκόρερ με στατιστικά Σακίλ Ο' Νιλ στις ελεύθερες βολές δεν με εντυπωσιάζει ιδιαίτερα. Αντιθέτως, ο Μάρκους Μπεργκ είναι μία τελείως διαφορετική περίπτωση. Δεν διαθέτει την ταχύτητα, το ξεπέταγμα και την έκρηξη του Γάλλου. Τέλος. Μόνο σε αυτά τα 3 (ουσιώδη) υστερεί. Από εκεί και πέρα, σε όλους τους άλλους τομείς είναι σαφώς ανώτερος. Μπορεί να μην κάνει το ίδιο γκελ στον κόσμο του "τριφυλλιού", αλλά όταν έρχεται η ώρα του ταμείου, η προσφορά του είναι απείρως μεγαλύτερη. Σε αυτόν τον Παναθηναϊκό, με αυτές τις δυνατότητες και αυτούς τους συμπαίκτες.

Μπεργκ ο Μπάμπης Τσιμπίδας

Μπεργκ ή Σισέ λοιπόν... Ωραίο το δίλημμα του Καραΐνδρου. Εάν τον ρωτήσω κεμπάμπ ή λουκάνικο θα μπορέσει να διαλέξει; Μάλλον όχι, αλλά ας όψεται... Είμαι της άποψης ότι σε βάθος χρόνου η ομαδικότητα επικρατεί του ατομισμού. Ακόμα και αν πρόσκαιρα ένας άνθρωπος μοιάζει ικανός να ανατρέψει τα δεδομένα, να χαρίσει μία μεγάλη νίκη, θεωρώ ότι η συνολική προσπάθεια είναι αυτή η οποία αποτελεί τα γερά θεμέλια και τη δοκιμασμένη συνταγή της επιτυχίας.

Νομίζω ότι έχετε καταλάβει προς τα που το πάω... Λατρέυω τον Τζιμπρίλ. Ειδικά όταν πανηγύριζε, πορωνόμουν μαζί του. Όπως και με τον Σάρας, για τον ίδιο λόγο. Το πάθος που έβγαζε ο Γάλλος, η φλέβα που πεταγόταν, αυτό το σταρλίκι τον καθιστούν μοναδικό.

Όμως, κακά τα ψέμματα, με τον Σισέ στην ενδεκάδα όλη η ομάδα έπαιζε για αυτόν. Κάθε επιθετικό σχήμα τον είχε αποδέκτη. Και κάθε κάθετη πάσα έπρεπε να του δοθεί σωστά... Διαφορετικά... (Αφήστε το καλύτερα...)

Μάρκους Μπεργκ όπως λέμε καμία σχέση με τα προαναφερόμενα. Παγερός, ψυχρός, χαμογελαστός, συγκρατημένος. Το σκανδιναβικό πρότυπο στον ορισμό του. Όπως και ο ορισμός του team player. Στο πλάι του όλοι γίνονται καλύτεροι και διακρίνονται. Κάνει τη διαφορά παίζοντας για την ομάδα... Ότι καλύτερο!

Κοινώς, ο Σουηδός ταιριάζει απόλυτα στη φιλοσοφία μου. Οπότε, sorry Djib, αλλά δεν θα προτιμήσω, με όσο βαριά καρδιά και αν το κάνω...

Σισέ ο Άρης Ασβεστάς

Χάθηκε ένα "Σαρρής ή Πιλάβιος"; Ένα "Βελλής ή Κούγιας"; Έστω ένα "Κάκος ή Σιδηρόπουλος"; Ποιος Σισέ τώρα και ποιος Μπεργκ; Οι αγαπημένοι μου συνάδελφοι στο contra.gr δεν λένε να καταλάβουν ότι το τελευταίο που μετράει στο ελληνικό πρωτάθλημα είναι ποιους παίκτες έχεις στην ομάδα! Τέλοσπάντων, θα κάνω μια προσπάθεια...

Για μένα είναι απλό: δεν υπάρχει κανένας Μπεργκ! Ποιος είναι ο Μπεργκ, δηλαδή; Είναι ένας σχετικά καλός σκόρερ, σχετικά ομαδικός και αρκετά αθλητικός. Κατά τ'άλλα φαίνεται να είναι ένα καλό παιδί, που πίνει το γάλα του και κοιμάται νωρίς.

Από την άλλη, η οντότητα “Σισέ”, ανεξάρτητα με το ποιος πραγματικά είναι σε ότι αφορά την ποδοσφαιρική του αξία (δεν υπήρξε ποτέ παίκτης κορυφαίου επίπεδου, απόδειξη οι ομάδες στις οποίες αγωνίστηκε), έχει λάβει μυθικές διαστάσεις για τον Παναθηναϊκό στα δύο μόλις χρόνια που αγωνίστηκε σε αυτόν. Ηγέτης-προσωπικότητα που σπανίζει! Έμπαινε πάντα μπροστά, έπαιρνε θέση, μίλαγε, είχε άποψη, εμψύχωνε συμπαίκτες και ξεσήκωνε την κερκίδα. Αρχηγός μέσα στον αγωνιστικό χώρο, στα αποδυτήρια, αλλά και έξω από το γήπεδο. Τα έβαζε με όλους, Έκανε μήνυση σε πρόεδρο του Ολυμπιακού που τον έβρισε. Δεν κόλλαγε πουθενά! Ο πάλαι ποτέ αρχηγός της Εθνικής Βραζιλίας, Τζιλμπέρτο Σίλβα, ήταν ένα γατάκι μπροστά του. Δεν καταπιάνομαι καθόλου με το κομμάτι “life style”, όπου και εκεί ξεχώριζε, ήταν πάντα πρωτοπόρος. Ήταν ο ορισμός του σούπερ σταρ μέσα κι έξω από τα γήπεδα. Ο Σισέ είχε όλα τα παραπάνω, αλλά έβαζε και γκολ και πήρε και νταμπλ. Ο Μπεργκ... βάζει γκολ. Τέλος! Μέχρι εκεί!

Δεν είναι καλό (αντιθέτως) και φυσικά δεν ισχύει και στην πραγματικότητα, όμως χωρίς υπερβολή, μπορούμε να πούμε ότι ώρες-ώρες ο Σισέ σου έδινε την εντύπωση ότι ήταν ένα μέγεθος μεγαλύτερο και από τον Παναθηναϊκό τον ίδιο! Τόσο πολύ ξεχώριζε και τέτοιο ήταν το στίγμα του...

Μπεργκ ο Γιάννης Ντάλλας

Κλασικός γκολτζής ο Γάλλος, με "γκελ" στον κόσμο του Παναθηναϊκού, πιο ποιοτικός, πιο αθόρυβος, πιο κρύο αίμα ο Σουηδός. Με τον Σισέ ήταν όλα καλά κι όλα ωραία, αρκεί να έβρισκε την μπάλα μπροστά του. Τότε εκτελούσε στο δευτερόλεπτο. Η επαφή που είχε με τα δίχτυα ήταν μοναδική και ουσιαστικά αποτελούσε το μοναδικό τεχνικό χαρακτηριστικό που διέθετε και τον έκανε ξεχωριστό.

Ο Σουηδός δεν είναι σταρ, αλλά είναι γκολτζής που μπορεί να σταθεί και μακριά από την μεγάλη περιοχή. Είναι ικανός να βγει εκτός, να φτάσει μέχρι τη σέντρα, να κουβαλήσει μπάλα, να τη σπάσει σωστά, να συνεργαστεί, να προσφέρει θέαμα. Τον προτιμώ από τον Σισέ που πρόσφερε μόνο γκολ.

Σισέ ο Κώστας Κεφαλογιάννης

Υπάρχουν στιγμές που ο φετινός Μάρκους Μπεργκ μοιάζει σαφώς πληρέστερος επιθετικός από ότι ήταν ποτέ ο Τζιμπρίλ Σισέ. Έχει καλύτερη τεχνική, βλέπει γήπεδο, βοηθάει ουσιαστικά την ανάπτυξη του Παναθηναϊκού και δεν γκρινιάζει σαν κακιά πεθερά αν δεν πάρει μια καλή πάσα. Μόνο που αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ο Σουηδός ξεχωρίζει σε ένα ρόστερ που αποτελείται από νεαρά παιδιά και κάποιους καλούς ξένους που προσπαθούν να ξαναβάλλουν την καριέρα τους σε ρότα. Δεν αποτελείται από Λέτο, Ζιλμπέρτο, Κατσουράνη στα καλά του κ.λ.π.

Με πιο απλά λόγια ο Σισέ υπήρξε πριμαντόνα μέσα σε ένα σύνολο με σαφώς ανώτερες μονάδες. Τον οποίο μάλιστα οδήγησε (ή μπορεί και το ρόστερ να οδήγησε τον Σισέ) σε νταμπλ, όχι σε μάχη για τη δεύτερη θέση. Επιπλέον ο Γάλλος έχει υπέρ του και τον αέρα του σούπερ σταρ. Μια περσόνα larger than life που νοστίμεψε για λίγο το μίζερο πρωτάθλημα μας και μετά έφυγε και μας άφησε στο έλεος των γνωστών κλισέ δηλώσεων "εγώ προσωπικά πιστεύω..." . Κυρίως όμως, ο Γάλλος έχει υπέρ του τη συμμετοχή στη Λίβερπουλ που σήκωσε Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτό μου αρκεί για να τον έχω στην καρδιά μου μέχρι το τέλος της αιωνιότητας...

Σισέ ο Τόλης Χορτάτος

Η κοινή λογική λέει Σισέ κι εγώ δεν βλέπω τον λόγο να πάω κόντρα στο ρεύμα. Ο Τζιμπρίλ Σισέ ήταν και παραμένει ένας φορ με χαρακτηριστικά ζηλευτά από συμπαίκτες και αντιπάλους. Δεν έχει να κάνει μόνο με τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες, οι οποίες είναι αδιαμφισβήτητα παγκόσμιας κλάσης. Τα υπόλοιπα είναι αυτά που κάνουν τη διαφορά.

Είναι η αύρα του, το σταριλίκι του, το ηγετικό του προφίλ που ψαρώνει και συνάμα αγχώνει τους αμυντικούς. Ο Μπεργκ από την άλλη, προφανώς και είναι ένας πολύ καλός σέντερ φορ. Ένας παίκτης που θα ήθελαν πολλοί προπονητές να έχουν στην ομάδα τους, αφού εμπνέει σιγουριά ότι μπορεί να κάνει καλά τη δουλειά του. Αρκεί όμως αυτό όταν σου δίνεται η δυνατότητα να επιλέξεις μεταξύ των δύο; Εσύ θα επέλεγες μια "SLK" ή μια "Α-Class"; Εγώ δεν το διαπραγματεύομαι, παίρνω με κλειστά μάτια την πρώτη.

Μπεργκ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Λοιπόν, και γιατί όχι. Έτσι κι αλλιώς το πλαίσιο στο οποίο αγωνίστηκαν οι δυο τους στον Παναθηναϊκό είναι διαφορετικό με τόσο ακραίο τρόπο που είναι σα να συγκρίνεις τον Ντονάτας Μπανιόνις με τον Τζορτζ Κλούνεϊ επειδή κι οι δύο πρωταγωνίστησαν σε κάποιο Σολάρις. Οπότε πας με τα ένστικτα. Ότι ο Σισέ ηγήθηκε μιας ομάδας με τεράστιες βλέψεις και πανήψυλο ταβάνι που έμεινε στην ανηφόρα με τον πιο αποκαρδιωτικό και καταστροφικό τρόπο, ενώ ο Μπεργκ ηγείται μιας ομάδας δίχως βλέψεις και προσδοκίες που όλα αυτά τα χρόνια μετά, μόλις τώρα, μόλις και μετά βίας, μοιάζει επιτέλους να ξανασηκώνει κεφάλι. Και το κάνει με στυλ, το κάνει παίζοντας ωραία μπάλα, βάζοντας γκολ με κάθε τρόπο, μοιράζοντας σχεδόν όσα βάζει, βάζοντας πάρα πολλά πανέμορφα γκολ, και σκοράροντας επιτέλους ένα χατ τρικ- σβήνοντας πια το σχετικό ρεκόρ που κρατούσε από το μακρινό 2006 ο τίμιος-μα-Σαλπιγγίδης, Δημήτρης Σαλπιγγίδης.

Δεν ξέρω αν ο Μπεργκ είναι καλύτερος παίχτης από τον Σισέ, αλλά ήταν εκείνος (εκείνου ο Παναθηναϊκός έστω) που με έκανε ύστερα από χρόνια να έχω όρεξη να πάω γήπεδο, όχι επειδή πιστεύω πως αυτή η ομάδα μπορεί να κάνει πρωταθλητισμό, αλλά επειδή χαίρομαι να τη βλέπω. Και σαν ευχαριστώ, μοίρασε ένα εντυπωσιακότατο χαι-τρικ. Ε, κι εγώ σαν ευχαριστώ του ρίχνω την ψήφο μου. Η μεγάλη χρονιά του Σισέ είναι το μπλοκμπάστερ που πάει να δει όλος ο κόσμος στις αίθουσες, αλλά η χρονιά του Μπεργκ είναι η μικρή ανεξάρτητη ταινία ("Είναι Τρελός ο Σουηδός"; "Κατά Μάρκους Ευαγγέλιο"; "ΜπεργκΜαν";) που αγαπάς και θα θες να ξαναβλέπεις μετά από χρόνια.

Μπεργκ ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Θυμωμένη απάντηση. Ξεκάθαρα. Από εκείνες που τις παίρνεις απλά και μόνο για να μην διαλέξεις αυτό που πρέπει. Μου την έχει σπάσει ο Σισέ. Μου την είχε σπάσει από την τελευταία του χρονιά στον Παναθηναϊκό. Που είχε καταφέρει να χτυπήσει τατουάζ στο δέρμα του όλη τη γκρίνια της κακής μεριάς της εξέδρας. Για τη διαιτησία, για τους παράγοντες, για τον προπονητή. Είχε άποψη για όλα. Γκρίνιαζε για τα πάντα και θεωρούσε εαυτόν uber alles. Δεν είναι έτσι οι ομάδες.

Έχω ουρλιάξει δεκάδες φορές το όνομά του στο γήπεδο, έχω πωρωθεί όσο λίγο στην Παναθηναϊκή μου ζωή με την έκρηξη και το πάθος του. Αλλά ο χαρακτήρας που έβγαλε την τελευταία σεζόν, τα εξωγηπεδικά και αυτή η λατρεία που τον ακολουθεί μέχρι και σήμερα λες και έβγαλε τον Παναθηναϊκό από το αδιέξοδο, με ενοχλεί. Οι Μεσσίες μιας ομάδας έρχονται, κάνουν τη δουλειά, την ολοκληρώνουν και αποσύρονται ήσυχα. Προτιμώ τον τίμιο εργάτη Μπεργκ που μπορεί να περάσει και να μην ακουμπήσει από εκείνον που πέρασε, είχε την ευκαιρία να φέρει τα πάνω κάτω και αντ' αυτού βούλιαξε στο βούρκο μαζί με τους υπόλοιπους.

Μπεργκ ο Γιάννης Ξενάκης

Όσα εκατομμύρια κι αν ξόδεψαν οι πολυμετοχικοί το 2008, όσα χρήματα απ' την περιουσία της κι αν διέθεσε για τον Παναθηναϊκό σε 3 δεκαετίες η οικογένεια Βαρδινογιάννη, τα γυαλιά τους τα έβαλε ο Αλαφούζος. Με μια και μόνο μεταγραφή, τον ορισμό του value for money. Ο Μπεργκ είναι το μεγαλύτερο λαχείο που έχει κάτσει στο “τριφύλλι” εδώ και πάρα πολλά χρόνια και στην ομάδα των ονείρων μου θα τον προτιμούσα 100-0 σε σχέση με τον Σισέ. Η διαφορά των δυο, ιδιαιτέρως σημαντική στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, εντοπίζεται σ' ένα βασικό σημείο: Ο Μπεργκ παίζει για την ομάδα, ενώ στην άλλη περίπτωση η ομάδα παίζει για τον Σισέ.

Ο Σουηδός είναι ο ορισμός του φορ που θέλει κάθε προπονητής να έχει στην ομάδα του. Θα βοηθήσει παντού, θα υπηρετήσει την ομάδα. Θα ντριμπλάρει, θα σπάσει την μπάλα, θα θυσιάσει το “εγώ”, διότι είναι ενταγμένος στη λογική του “εμείς”. Ο Μπεργκ είναι η κλασική περίπτωση επιθετικού που θα νιώσει την ίδια χαρά όταν σκοράρει και όταν δημιουργήσει.

Ο Σισέ είναι ο εκρηκτικός, γρήγορος, δυναμικός φορ, που υπερέχει στο physical κομάτι του παιχνιδιού, αλλά που υποχρεώνει και μια ολόκληρη ομάδα να παίζει για πάρτη του. Τώρα αν γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, και θυμηθούμε τον Σισέ που έκανε παπάδες στην Οσέρ και πήρε μεταγραφή στη Λίβερπουλ αλλά ατύχησε με τους τραυματισμούς, πιθανόν να μας γυάλιζε στο μάτι ο Γάλλος. Όμως μιλάμε με τα δεδομένα των παικτών που ήρθαν στα 26 και 28 στην Ελλάδα, ο ένας τζάμπα κι ο άλλος με 8 εκατομμύρια χώρια τα δικά του.

Εν τέλει δεν θα επέλεγα τον Σισέ (αλλά τον Μπεργκ) και για έναν ακόμη λόγο. Για να μην βγάζει από τα ρούχα του τον πρόεδρο του Ολυμπιακού που ως γνωστόν στα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και με αντίπαλο τον Σισέ, δίδαξε αρχές και έδειξε ότι είναι υπεράνω. Τουλάχιστον αυτό είχε δηλώσει μετά από ένα θερμό επεισόδιο με το παλιόπαιδο τον Γάλλο στα αποδυτήρια του Καραισκάκη κι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να πιστέψουμε τον πρόεδρο του Ολυμπιακού που από το ξεκίνημα της προεδρικής του θητείας έχει επιδοθεί σε πολύ μεγάλο αγώνα κατά της βίας στα γήπεδα...

Μπεργκ ο Θέμης Καίσαρης

Τις αγωνιστικές διαφορές μεταξύ του Σισέ και του Μπεργκ τις έχουμε συζητήσει πριν σχεδόν δύο μήνες και νομίζω πως είναι ορατές στον οποιοδήποτε: σέντερ φορ είναι και οι δύο, όμως η μόνη ομοιότητα στο χορτάρι είναι η θέση τους και πως με την απόδοσή τους μας αναγκάζουν να τους συζητάμε.

Είναι δεδομένο πως αν βάζαμε δίπλα-δίπλα τους δύο παίκτες στην καλύτερη φόρμα τους θα βλέπαμε πως το ταβάνι του Σισέ είναι μεγαλύτερο απ’αυτό του Μπεργκ. Όμως, υπάρχει πάντα ο παράγοντας των χρημάτων και του περιβάλλοντος. Ο Σισέ κόστισε ένα καράβι λεφτά (ή να πω κότερο;), αμείφθηκε με άλλα τόσα και αγωνιζόταν σε έναν άλλον Παναθηναϊκό, με υψηλά θέλω και μπορώ. Ο Μπεργκ παίρνει ψίχουλα σε σχέση με τα λεφτά που κυκλοφορούσαν τότε και αγωνίζεται σ’έναν Παναθηναϊκό του οποίο το ποδοσφαιρικό μπάτζετ για όλη τη χρονιά είναι λίγο μεγαλύτερο απ’όσα έπαιρναν το 2010 μόνο ο Ζιλμπέρτο με τον Σισέ.

Τεράστιες διαφορές, που παρόλα αυτά αφήνουν χώρο για ένα μεγάλο κοινό. Αμφότεροι, Σισέ και Μπεργκ, έδωσαν στον κόσμο του Παναθηναϊκού δικαίωμα στην ελπίδα, στο όνειρο, στην αισιοδοξία. Ο Σισέ τους έκανε με το καλημέρα να ονειρεύονται μεγάλα πράγματα. Ο Μπεργκ δεν το έκανε ούτε στο αεροδρόμιο, ούτε με τα πρώτα ματς. Κατάφερε, όμως, στην πορεία να τους κάνει να χαμογελάνε, να βλέπουν πως στο ποδόσφαιρο υπάρχει πάντα τρόπος για χαρά, ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες.

Απ’τον Σισέ υπήρχαν αυστηρές απαιτήσεις, για τον Μπεργκ υπήρχαν συγκρατημένες ελπίδες. Ο Γάλλος έκανε αυτά που όλοι περίμεναν απ’αυτόν σε μια περίοδο που το κλίμα ήταν “τώρα θα δείτε”. Ο Σουηδός προσέφερε και προσφέρει σε μια περίοδο που ο πήχης των απαιτήσεων ήταν και είναι χαμηλά, που το κλίμα ήταν και είναι στο “για να δούμε”. Οι διαφορές σε λεφτά και περιβάλλον δίνουν την ψήφο μου στον Μπεργκ, σχώρα με Τζιμπρίλ, ήρωα της Κωνσταντινούπολης.

ΝΙΚΗΤΗΣ: Ο Μάρκους Μπεργκ με 10-7