Άυπνος όταν οι Αργεντινοί έπαιρναν χρυσό στους Ολυμπιακούς της Αθήνας

Δεν ξέρω αν θυμάσαι τι έκανες το βράδυ της 27ης Αυγούστου του 2004 (και γιατί να θυμάσαι εδώ που τα λέμε), εγώ, όμως, ξέρω ότι εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα καθόλου. Δύο μήνες πριν, είχα τελειώσει τις Πανελλήνιες και κάθε βράδυ βρίσκαμε με την παρέα μου και κάτι διαφορετικό να κάνουμε ώστε να μείνουμε έξω μέχρι τα ξημερώματα. Κάπως έτσι κύλησε και εκείνη η Παρασκευή, η οποία έγινε ένα με τις πρώτες ώρες του Σαββάτου.

Μόνο που αντί εκείνο το πρωινό να μας βρει στα κρεβάτια μας, ώστε να προετοιμαστούμε για το επόμενο ξενύχτι, μας βρήκε στο ΟΑΚΑ, εκεί όπου στο ποδοσφαιρικό στάδιο, η Αργεντινή αντιμετώπιζε την Παραγουάη στον μεγάλο τελικό του ποδοσφαιρικού τουρνουά των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, το πρόγραμμα των αγώνων είχε ορίσει την αναμέτρηση στις 10 το πρωί(!) και για κάποιον ακόμη πιο ανεξήγητο λόγο, η παρέα μου κι εγώ θεωρήσαμε καλή ιδέα να αγοράσουμε εισιτήρια για να την ζήσουμε από μέσα. Άυπνοι. Ίσως και ελαφρώς μεθυσμένοι.

Φτάσαμε στο ΟΑΚΑ αρκετή ώρα νωρίτερα, γιατί αν πηγαίναμε σπίτια μας, δεν θα ξυπνούσαμε ποτέ για τον αγώνα. Πήραμε θέση σε κεντρική θύρα του γηπέδου, σε σημείο αρκετά καλύτερο από αυτό που όριζε το εισιτήριό μας και καταφέραμε έτσι να βρούμε τον τέλειο τρόπο για να μείνουμε ξύπνιοι: έχοντας το άγχος για το αν θα μας σηκώσουν οι νόμιμοι κάτοχοι των θέσεων.

Καθώς πλησίαζε η ώρα για τη σέντρα, ο κόσμος στην κεντρική θύρα αυξανόταν διαρκώς όμως με κάποιο μαγικό τρόπο, καταφέραμε να παραμείνουμε στις θέσεις μας μέχρι το πρώτο σφύριγμα του διαιτητή. Προφανώς, ο θεός του ποδοσφαίρου και του ξενυχτιού (ο ίδιος είναι, σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες) μας λυπήθηκε και δεν μας επέβαλε να περιφερόμαστε άυπνοι προς αναζήτηση νέων κενών καθισμάτων. Γύρω μας, είχαν πάρει θέση μπόλικοι τουρίστες, μερικοί λάτρεις του καλού ποδοσφαίρου και του πρωινού ξυπνήματος, τίμιοι Αργεντινοί οπαδοί και ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.

Στο αγωνιστικό κομμάτι του τεράστιου εκείνου πρωινού, η μοίρα του μεγάλου τελικού ήταν λίγο-πολύ προδιαγεγραμμένη. Ναι ναι, στο ποδόσφαιρο τίποτα δεν είναι σίγουρο, βασιλιάς των σπορ κλπ., αλλά εκείνη η Αργεντινή, με ρόστερ που συμπεριελάμβανε μεταξύ άλλων τους Τέβες - Μασεράνο (τότε ακόμα ήταν το ίδιο άτομο), Αγιάλα, Κολοτσίνι, Ντ’ Αλεσάντρο, Χάιντσε και Λούτσο Γκονσάλες, ήταν από το ξεκίνημα του τουρνουά το μεγάλο φαβορί για το χρυσό. Επιβεβαιώνοντας τα προγνωστικά, έφτασε άνετα μέχρι τον τελικό, όπου την περίμενε η Παραγουάη του τιτάνα Κάρλος Γκαμάρα.

Θα περίμενε κανείς ότι η μοίρα θα μας αντάμοιβε με ένα επικό 5-4, που θα επιβράβευε τον ρομαντισμό μας και θα μας αποζημίωνε για την απόφαση να πάμε στο γήπεδο άυπνοι. Ε, θα περίμενε λάθος.

Νερόβραστο 1-0, με γκολ του Τέβες από το 18’, σε ένα παιχνίδι με λίγες συγκινήσεις. Σίγουρα, το κατόρθωμα των Παραγουανών να μείνουν μέσα στον αγώνα μέχρι το τέλος δεν το λες και λίγο, αφού η διαφορά ποιότητας των δύο ομάδων ήταν εμφανέστατη. Το δικό μας κατόρθωμα όμως να μην μας πάρει ο ύπνος μέχρι το φινάλε, ήταν απείρως σημαντικότερο.

Το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή βρήκε τους Αργεντινούς ποδοσφαιριστές να πανηγυρίζουν αγκαλιασμένοι και τους συμπατριώτες τους στις εξέδρες να βάζουν τα κλάματα, γεμάτοι χαρά και περηφάνια για το χρυσό μετάλλιο. Το ποδοσφαιρικό τουρνουά των Ολυμπιακών Αγώνων, το τουρνουά με την -ίσως- μικρότερη αίγλη στους Αγώνες, είχε φτάσει στο τέλος του. Ένα τουρνουά στο οποίο συμμετείχε και η Ελλάδα, λίγους μήνες μετά από την κατάκτηση του Euro 2004, με ρόστερ πιτσιρικάδων και τους Ταραλίδη, Σαλπιγγίδη, Στολτίδη και Βύντρα (!) να τους πλαισιώνουν, αλλά και η Πορτογαλία του Κριστιάνο Ρονάλντο, ο οποίος πάλι δεν κατάφερε να σηκώσει κούπα.

Και κάπου εκεί, θα νόμιζες ότι η περιπέτειά μας θα έφτανε στο τέλος της και θα μπορούσαμε να πάμε για ύπνο. Κι όμως, αποφασίσαμε να περιμένουμε την απονομή, για να ζήσουμε το μεγαλείο των Αγώνων και τις σπάνιες στιγμές που χαρίζει το συναίσθημα του να σου περνάνε το χρυσό μετάλλιο στον λαιμό. Μέχρι να στηθεί η εξέδρα στο κέντρο του γηπέδου όμως, μεσολάβησε τουλάχιστον μισή (μαρτυρική) ώρα, μέσα στον ήλιο του καλοκαιριού πια, αφού είχε φτάσει μεσημέρι, χωρίς να συμβαίνει και ΤΙΠΟΤΑ ενδιαφέρον για να μας κρατήσει ξύπνιους. Πραγματικά, ακόμα και σήμερα, 15 χρόνια αργότερα, θυμάμαι τον μόχθο μου να μην αποκοιμηθώ μέχρι οι εκστασιασμένοι Αργεντινοί να ανέβουν για να παραλάβουν τα μετάλλιά τους. Τα χαμογελαστά πρόσωπά τους και τα δάκρυα των συμπατριωτών τους στις εξέδρες ήταν μια κάποια αποζημίωση.

Λίγο μετά από τις 12.30 φύγαμε από το Στάδιο για τη γλυκιά λύτρωση του ύπνου. Μερικές ώρες αργότερα επέστρεψα για να παρακολουθήσω τους Αργεντινούς του Τζινόμπιλι να κατακτούν το χρυσό μετάλλιο και στο μπάσκετ ανδρών, νικώντας στον τελικό τους Ιταλούς, ενώ στις εξέδρες κάποιοι Αργεντινοί συνέχιζαν το κρεσέντο ενθουσιασμού και δακρύων τους που είχε αρχίσει το ίδιο πρωί.

Φαντάζομαι η 28η Αυγούστου είναι πια εθνική γιορτή στην Αργεντινή.

Photo credits: ΑP Photo/Anja Niedringhaus, Kevork Djansezian