Ο Ρόμπερτ Ντι ήταν η ντροπή του τένις, αλλά κέρδισε στα δικαστήρια

Με 54 σερί ήττες στο ενεργητικό του και μια νίκη ενάντια σε ανήλικο, δεν άντεξε την ταμπέλα του loser και μήνυσε όλες τις εφημερίδες που έγραψαν κάτι αρνητικό γι' αυτόν. Εκεί τουλάχιστον κατάφερε να κερδίσει.

Ο Ρόμπερτ Ντι ήταν η ντροπή του τένις, αλλά κέρδισε στα δικαστήρια

Η σειρά αυτοτελών ντοκιμαντέρ του Netflix με τίτλο 'Losers' περιλαμβάνει εντυπωσιακές ιστορίες ανθρώπων που απέτυχαν στις επαγγελματικές αθλητικές απόπειρές τους με τρόπο μοναδικό. Ποδόσφαιρο, τένις, μποξ, καλλιτεχνικό πατινάζ και μαραθώνιος είναι ορισμένα από τα αθλήματα που καλύπτει αυτή η γλυκόπικρα όμορφη σειρά, αν και ίσως τους διέφυγε μια, που συνδυάζει την τραγωδία με την κωμωδία, με τρόπο μαγικό.

Ο Ρόμπερτ Ντι αγάπησε το τένις όπως ο Τόμι Γουάιζο αγάπησε το σινεμά. Έζησε τα πρώτα χρόνια του στο Κεντ, στην Αγγλία. Μάλιστα, στο site του αναφέρει πως γεννήθηκε σε " έναν από τους πιο παγωμένους χειμώνες στη σύγχρονη ιστορία της Αγγλίας", σε ένα σύντομο βιογραφικό που παραπέμπει σε έναν φανατικό οπαδό του τένις, ο οποίος ήθελε να ζήσει το όνειρο του να ακούσει "15-LOVE" σε ένα επαγγελματικό παιχνίδι, με τον πόντο να πηγαίνει υπέρ του. Κάτι αντίστοιχο ήθελε να κάνει και ο Γουάιζο με το σινεμά: να φτιάξει με κάθε τρόπο μια ταινία και να βάλει μέσα όλες τις εμμονές του. Ακόμα κι αν δεν είχε ιδέα πως γίνονται οι ταινίες.

Ο Ντι άρχισε να προπονείται σε επαγγελματικό επίπεδο σε ηλικία 19 ετών, υπό την καθοδήγηση του Μαρκ Μπολετιέρι, προπονητή που έχει συνεργαστεί με αθλητές όπως η Μαρία Σαράποβα και ο Αντρέ Άγκασι. Οι προπονήσεις ήταν πολύωρες και σκληρές, οι πρώτοι αγώνες -σε τουρνουά στο Μεξικό (!)- αρκετά απαιτητικοί για τον νεαρό Βρετανό.

Την ίδια εποχή, ο Γουάιζο έβλεπε την πρώτη ταινία του με τίτλο 'The Room', ένα ακατανόητο ανοσιούργημα που κανείς δεν καταλάβαινε αν ήταν κωμωδία ή παρωδία, να παίζεται σε ολοένα και περισσότερες αίθουσες ανά τις ΗΠΑ, σε μεταμεσονύκτιες ώρες. Το The Room αποκτούσε τον δικό του 'στρατό' φανατικών οπαδών.

Ο Βρετανός τενίστας ταξίδεψε σε αρκετές χώρες, αναζητώντας μια νίκη: Ιράν, Σενεγάλη, Ρουάντα, Μποτσουάνα, Βενεζουέλα, Σουδάν. Ο απολογισμός του ήταν σκληρός: 54 ήττες σερί. Ο ίδιος γράφει πώς " οι ρέφερι ήταν απρόβλεπτοι, οι εμπειρίες σε κάθε αγώνα, απίστευτες".

Τελικά, κατέληξε στην Ισπανία, όπου άρχισε να προπονείται στις ακαδημίες IMG, με σκοπό να φτάσει κάποια στιγμή να απολαύσει έστω τη χαρά του να αγωνίζεται με αντιπάλους όπως ο Ραφαέλ Ναδάλ. Να παίξει καλό τένις κι ας έγιναν οι ήττες μια κακή συνήθεια. Εκεί κατάφερε να πετύχει ορισμένες νίκες σε αγώνες διοργανώσεων που όμως δεν αναγνωρίζονταν από τη βρετανική ομοσπονδία ως διεθνή, επαγγελματικά τουρνουά.

Την ίδια στιγμή, η Daily Telegraph, το BBC, η Sun, ο Independent, η Washington Post, ο Guardian, το Yahoo Sports και πολλά ακόμα μέσα ενημέρωσης, έγραφαν γι' αυτήν την τραγικοκωμική ιστορία του στο σύγχρονο τένις. Έγραφαν " ο χειρότερος αθλητής στην ιστορία του τένις" κι είχαν στα άρθρα τους μεγάλες φωτογραφίες του. Ο βρετανικός Τύπος έβρισκε μια ιδανική αφορμή για να παρουσιάσει μικρές οπερέτες κυνισμού, να κάνει τον κόσμο να γελάσει με την ιστορία ενός τύπου που φαινόταν τόσο σχετικός με το τένις, όσο τα 'Παρατράγουδα' της Αννίτας Πάνια με την κλασσική μουσική.

Ο Ντι δεν άντεξε το σοβαροφανές τρολάρισμα των media. Άρχισε να μοιράζει μηνύσεις πιο γρήγορα κι από τα forehand του Ρότζερ Φέντερερ. Συνολικά, πήγε στα δικαστήρια με περισσότερες από 45 εταιρίες media από το Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ. Προηγουμένως είχε ξοδέψει περισσότερες από 200.000 λίρες σε έξοδα προπόνησης και μετακινήσεων, ήταν ένα βήμα πριν από την πτώχευση. Ήθελε όμως να αποκατασταθεί η αλήθεια: Όταν σε ένα πλήθος 55 αγώνων κερδίσεις έστω έναν, δεν μπορείς να είσαι ο χειρότερος στον κόσμο.

Ο Ρόμπερτ Ντι ήταν η ντροπή του τένις, αλλά κέρδισε στα δικαστήρια

Κατά την περίοδο διαμονής του στην Ισπανία είχε καταφέρει να αποκαταστήσει το γόητρο του, νικώντας με 6-4, 6-3 αρχικά τον 17χρονο Αρμένιο Αρζάνκ Ντερακασάνι, έναν αθλητή χωρίς επαγγελματικό συμβόλαιο, όπως και οι περισσότεροι από τους 20 που κέρδισε έκτοτε, από το 2007 ως το 2010. Ο Ντι είχε 4.2 στην κατάταξη αθλητών της Βρετανικής Ακαδημίας Τένις, επίδοση που δεν τη λες και μηδενική, αλλά ούτε και από τις κορυφαίες (το νο1.000 της σημερινής κατάταξης έχει 2.025 πόντους).

Βέβαια, το μεγαλύτερο 'χαστούκι' για τον Ντι, ήταν το φιάσκο της μήνυσης προς την Daily Telegraph, μέσα από την οποία διεκδικούσε παχυλή οικονομική αποζημίωση ύστερα από δυο κείμενα που είχε δημοσιεύσει με 'δυσφημιστικό' περιεχόμενο η εφημερίδα. Το δικαστήριο έκρινε αβάσιμη την αγωγή του νεαρού Βρετανού, με τον συνήγορο της εφημερίδας, Ντέιβιντ Πράις, να υποστηρίζει πως δεν αποτελεί δυσφήμηση προς τον άθλημα ή προς τον αθλητή το να γράφεται από ένα μέσο ότι έχει χάσει μια σειρά παιχνιδιών, όσα κι αν είναι αυτά. Η δικαστής Τζάστις Σαρπ, στην ετυμηγορία της, έκανε τον Ντι να θέλει να κρυφτεί:

Μπορώ να αντιληφθώ ότι η πραγματική αφορμή για την οποία ο εναγών βρίσκεται σήμερα ενώπιον μας, είναι το στοιχείο της γελοιοποίησής του από την εφημερίδα, αυτή που τον χαρακτηρίζει ως τον 'χειρότερο τενίστα όλων των εποχών'. Όμως η πραγματικότητα, κατά τη γνώμη μου, συμβαδίζει με όσα γράφτηκαν στο δημοσίευμα της εφημερίδας, όντως ο αθλητής έχει το μεγαλύτερο ρεκόρ ηττών παγκοσμίως, με 54 ήττες σερί σε επαγγελματικούς αγώνες.

Ο Ρόμπερτ Ντι ήταν η ντροπή του τένις, αλλά κέρδισε στα δικαστήρια

Μετά από αυτήν τη μαχαίρια, ο Ντι πείσμωσε, το ίδιο και το πρακτορείο Reuters, που βυθιζόταν σε μια δικαστική δοκιμασία με τον Βρετανό τενίστα, χάνοντας τουλάχιστον 250.000 σε δικονομικά έξοδα. Τελικά, το Reuters αποφάσισε να οδηγηθεί σε εξωδικαστικό συνδυασμό και να ανασκευάσει το δημοσιευθέν κείμενο. Ήταν κι αυτή μια νίκη για τον παλαίμαχο πια, 32χρονο τενίστα, όπως και όλες οι περιπτώσεις των βρετανικών μέσων που δέχτηκαν έστω, αν όχι να τον πληρώσουν, τουλάχιστον να 'διορθώσουν' (συχνά ειρωνικά) τα κείμενα που είχαν γράψει γι' αυτόν.

Όπως ο Γουάιζο κατάφερε να κερδίσει δικαιωματικά τον τίτλο του μεγαλύτερου καλτ θρύλου της σύγχρονης αγγλόφωνης μυθοπλασίας, ο Ντι απολάμβανε, με τις ευλογίες ανώτατου βρετανικού δικαστηρίου, τη διάκριση του χειρότερου τενίστα ever. Που όμως έχει τον τρόπο να κερδίζει, έστω στα δικαστήρια.

Ο Ρόμπερτ Ντι ήταν η ντροπή του τένις, αλλά κέρδισε στα δικαστήρια

Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Tim Ireland

News 24/7

24MEDIA NETWORK